ΠΟΡΕΙΑ ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ

Η πορεία τους όμως συνεχίζεται χωρίς καμιά ενόχληση. Το κράτος δεν φάνηκε ακόμα στα ψηλώματα. Φτάνοντας στα Χάσια σταματούν τις νυχτοπορείες. Μπαίνουν και ημέρα στα χωριά.

Στο Κηπουριό παίρνει δύο νέους στην ομάδα. Όχι όμως και τον Χασιώτη προελασίτη τον κλαρίτη Ζαραλή. Χωρίς να τον κακοκαρδίσει, τον αφήνει φεύγοντας με την ελπίδα μόνο.

Σαν γυρίσω, αν είναι να το βροντήσουμε, θα σου σφυρίξω νάρθεις κοντά. Τότε θα μου χρειαστείς.

Ο Βελουχιώτης σε πορεία στα βουνά. Πίσω του ο Λέων,

Έξω από ένα άλλο χωριό, τη Λαγκαδιά, συνάντησαν καθισμένους στη βρύση τέσσερεις χωρικούς, που ο ένας φορούσε ακόμη «αντάρτικο χακί». Αυτός αναγνώρισε με το πρώτο τον Άρη και ανάλογα τον χαιρέτησε, αλλά με έκδηλη αντιπάθεια, κατά τη δίπορτη γραμμή που έδωσε ο πονηρός Σιάντος:

-         - Γεια σου συναγωνιστή Άρη.

-         - Με ξέρεις; Ήσουν αντάρτης;

-         - Ναι ήμουν. Τώρα όμως δεν είμαι «αντάρτης» εγώ.

-         - Που υπηρετούσες;

-         - Στην Ενάτη μεραρχία.

-         - Δεν σε θυμάμαι. Μήπως ήσουν «στελεχάρα»;

         - Υπηρετούσα στο γραφείο της ΕΔΑ (Επιτροπή Διαφωτίσεως Ανταρτών) της μονάδας μας.

         - Αα, ήσουν διαφωτιστής. Και τώρα τι είσαι;

         - Είμαι μέλος της εδώ αχτιδικής.

        - Μήπως είσαι σαν τους άλλους που λένε ούτε ψωμί, ούτε νερό στον Άρη;

         - Λέω ότι λέει το κόμμα εγώ.

      Φίλε αυτά δεν τα συζητούν δίπλα στη βρύση. Αν θέλεις πάμε, να τα πούμε στο χωριό.

Ο αχτιδικός Λαχτάρας τον ακολούθησε και ύστερα από ολονύχτια συζήτηση μαζί του, ξαναπήγε να τον βρει την επόμενη. Αλλά πώς ξαναπήγε; Με το τουφέκι του και μ’ έναν άλλον εθελοντή από το χωριό τους!

Αλλά όπως πλησιάζει πια κατά τα σύνορα, θα αρχίσουν να τον ζώνουν τα φίδια της αμφιβολίας. Θα θυμάται κάθε τόσο τον Νικηταρά. Και δεν θα αργήσει να πεισθεί πως το κόμμα τους, κανένα δεν λογαριάζει και σε τίποτα δεν διστάζει, μπροστά στις επιδιώξεις της ηγεσίας του. Τρώει τα παιδιά του, σαν τον Κρόνο της μυθολογίας.
============================================

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ