Του Μάριου Κυριακίδη
Διεθνή γεγονότα
Τον Ιούλιο του 1943 άρχισε
η μάχη στο Κουρσκ της Ουκρανίας: 196 άριστες Γερμανικές Μεραρχίες με 3
εκατομμύρια άνδρες συγκρούστηκαν με 513 Σοβιετικές Μεραρχίες 5 εκατομμυρίων
ανδρών.
Μετά από 2 μήνες η μάχη έληξε με ήττα του Γερμανικού Στρατού. Έτσι
άρχισε η πτώση της Γερμανίας στο Ανατολικό Μέτωπο. Τον Ιούλιο του 1943
κατέρρευσε και το καθεστώς Μουσολίνι στην Ιταλία και ο διαδεχθείς τον Μουσολίνι
Στρατάρχης Μπαντόλιο αναγκάστηκε να συνθηκολόγηση στις 8-9-1943 κάτω από την
πίεση των Συμμάχων.
Αρχές Ιουνίου 1944 οι
σύμμαχοι άνοιξαν στην Νορμανδία το Δεύτερο Μέτωπο εναντίον των Γερμανών.
Κατέστη αναγκαίο λοιπόν να προστατεύσουν οι Γερμανοί την ίδια τη Χώρα τους και
σταδιακά άρχισε η αποχώρηση τους από τις κατεχόμενες χώρες με πλήρη τάξη. Το
ίδιο συνέβη στα Βαλκάνια και στην Ελλάδα.
Πολύ
μελάνι έχει χυθεί γύρω από την υποχώρηση των Γερμανικών Στρατευμάτων από τα
Βαλκάνια. Αρκετοί μάλιστα υπεστήριξαν ότι τους έδιωξαν τα απελευθερωτικά
κινήματα. Αληθεύει όμως η άποψη αυτή; Θα το δούμε στη συνέχεια. Η αλήθεια είναι
ότι ουδέποτε οι Γερμανοί απεχώρησαν κάτω από τα σφοδρά κτυπήματα του Κόκκινου
Στρατού. Τα απελευθερωτικά κινήματα μηδαμινή συνεισφορά είχαν στην
απελευθέρωση της χώρας τους διότι αναλώνονταν σε εμφύλιες διαμάχες π.χ. Τίτο
με Μιχαήλοβιτς, ΕΛΑΣ με εθνικιστές, κλπ. Και να μια ιστορική απόδειξη:
Το 1948, όταν επήλθε ρήξη μεταξύ Στάλιν και Τίτο, ο Στάλιν του είπε:
"Μην ξεχνάς ότι εμείς διώξαμε τους Γερμανούς από την χώρα σου και όχι εσύ
και οι παρτιζάνοι σου", και είχε
δίκιο!
Στην Ελλάδα
Το σχέδιο
του Γερμανικού επιτελείου μετά την οριστική τους ήττα, περιελάμβανε και την εκκένωση
της Ελλάδος σταδιακά και προγραμματισμένα. Έτσι άρχισε η μεταφορά ορισμένων
μονάδων από Νότο (π.χ. Πελοπόννησο), προς Βορρά ώστε να είναι έτοιμες για
αναχώρηση μόλις δοθεί η διαταγή.
Η εκκένωση
των Νήσων του Αιγαίου, πλην Κρήτης, έγινε στις 12-9-1944, των Ιονίων
Νήσων 12-15 Σεπ. και της Πελοποννήσου στις 21 Σεπ. Υποχωρούντες οι
Γερμανοί από την Πελοπόννησο, ως γνωστόν, κατέστρεψαν την γέφυρα του Ισθμού για
να μη χρησιμοποιηθεί από Αγγλικές δυνάμεις.
Μετά την
αποχώρηση των Γερμανών από την Πελοπόννησο ακολούθησαν οι γνωστές σε όλους θηριωδίες
του ΕΛΑΣ σε βάρος των αντιπάλων του (Μελιγαλάς, Πύργος, Καλαμάτα
κ.τ.λ.). Χιλιάδες δολοφονήθηκαν με την κατηγορία του "προδότη",
"εχθρού του λαού" κ.τ.λ.
Ήταν
φανερό ότι ο ΕΛΑΣ μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Αθήνα θα έκανε
και σ' αυτή την πόλη τα ίδια, σφαγές κ.τ.λ. Τις νύχτες στις συνοικίες οι
αντίπαλοι ΕΑΜίτες και οι εθνικιστές είχαν αρχίσει να χτυπιούνται. Π.χ. στις 11-9-1944
χωροφύλακες και τμήμα της ευζωνικής φρουράς συγκρούσθηκαν με κομμουνιστές με
αποτέλεσμα τον φόνο του Αντισυνταγματάρχη Γ. Ορφανού. Την άλλη ημέρα
στην κηδεία του θύματος είχαμε και άλλους νεκρούς εκατέρωθεν. Στην Χασιά
στις 23 Αυγούστου σκοτώθηκαν 15 Χασιώτες και 40 σπίτια λεηλατήθηκαν και
πυρπολήθηκαν.
Ο Δαμασκηνός τηλεγραφεί προς
την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση:
"Η φερομένη ως
προσεχής εκκένωσις Ελλάδος υπό Στρατού Κατοχής οδηγήσει αφεύκτως εις αιματηράς
συρράξεις προς βιαίαν κατάληψιν Αρχής. Σφίγγομεν καρδίαν εξ οδύνης
αναλογιζόμενοι άγριον αδελφοκτόνον σπαραγμόν και εκτιμώντες φρικτάς συνεπείας
εξ απόψεως εσωτερικής και ενδεχομένης εξωτερικής. Θεωρούμεν υπερτάτην εθνικήν
ανάγκην λάβη Κυβέρνησις εγκαίρως επιβαλλόμενα μέτρα προς εξασφάλισιν τάξεως
κυρίως Αθηνών. Υπογραμμίζομεν βέβαιον κίνδυνον και επικαλούμεθα σύντονον
κυβερνητικήν πρόνοιαν".
Ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός.
Είχε καταλάβει και αυτός την κομμουνιστική επιβουλή σε βάρος της Ελλάδας.
