Δεύτερος «στόχος» καθορίσθηκε ο Ταγματάρχης τότε της Χωροφυλακής και Διοικητής της Γενικής Ασφαλείας κ. Γ. Βαρδουλάκης. Ο Ακίνδυνος τον χαρακτήρισε «φαρδύ στόχο», ίσως γιατί είχε φαδειές τις πλάτες. «Το Μακεδονικό Γραφείο» δηλ. ο «Αλέκος» ο βαρκάρης απ' τον Πειραιά, ζήτησε επί πίνακι την κεφαλήν του.
Η «ομάδα» του Πανεπιστημίου τιμήθηκε πάλι με την υψηλή αυτή αποστολή. Μέντορα και λαγωνικό είχε τον «καθοδηγητή των πληροφοριών», όπως ο ίδιος στο δικαστήριο ομολόγησε τον κουρέα Μαρκουράκη. Ο Φίγκαρο αυτός της κατασκοπείας όχι μονάχα ξούριζε και κούρευε τον κ. Βαρδουλάκη αλλά ήταν και προστατευόμενος και χαϊδεμένο παιδί του. Του έδιδε ο Ταγματάρχης όλα τα τρόφιμα του της ΟΥΝΡΑ και η κ. Βαρδουλάκη όλα τα ρούχα για τα πολλά παιδιά του. Είχε προσφέρει μάλιστα στην γυναίκα του όλα τα χρειαζούμενα για το νέο μωρό πού κυοφορούσε!...
Ο Νικολαΐδης, ο Λιάκος και ο Παπανικολάου, θρονιάσθηκαν το βράδυ στις 12 Νοεμβρίου στο κουρείο, σαν κάποιοι καλοί πελάτες. Ο κουρέας καθοδηγητής βημάτιζε έξω στο πεζοδρόμιο, πασχίζοντας να δει από μακριά στο ασθενικό φως των δημοτικών λαμπτήρων την σιλουέτα του Ταγματάρχη. Όταν έφθασε η ώρα που έφευγε ο κ. Βαρδουλάκης απ' το Γραφείο τους έκαμε νόημα να βγουν έξω. Πήγαν και στάθηκαν σε μια γωνιά της Πλατείας Αγίας Σοφίας προς την Γενική Ασφάλεια. Περίμεναν να έλθη ο Διοικητής και να περάσει στο σκοτάδι μπροστά τους και μπροστά στα πιστόλια τους. Ο Ακίνδυνος έστεκε στο αντικρυνό πεζοδρόμιο εμψυχωτής και αυστηρός ελεγκτής.
Για την καλή τύχη του κ. Βαρδουλάκη πέρασε τότε από εκεί μια περίπολος του Ε' Αστυνομικού Τμήματος από τρεις άνδρες. Ο αρχηγός της Υπεν)ρχης Παγώνης είδε τους τρεις πού έστεκαν έξω τέτοια χειμωνιάτικη ώρα και υποψιάσθηκε. Τους καλεί να πλησιάσουν να εξετάση τις ταυτότητες των. Εκείνοι φεύγουν προς την Πλατείαν. Οι Χωρ)κες τους ακολουθούν. Ξάφνου οι τρεις άγνωστοι κάνουν απότομη μεταβολή και αδειάζουν τα πιστόλια τους. Ο Παγώνης έπεσε ευθύς νεκρός από σφαίρα, όπως είπαν του Νικολαΐδη. Οι άλλοι δυο Χωρ)κες πυροβολούν επίσης με τα περίστροφα τους και τους καταδιώκουν. Γκρέμισαν έναν νεκρό Ήταν ο «ομαδάρχης» του Πανεπιστημίου Νικολαίδης. Οι σύντροφοί του τό βαλαν στα πόδια με την ψυχή στο στόμα.
Ο Παπανικολάου πέταξε το πιστόλι και εξαφανίσθηκε στο σκοτάδι. Ο Λιάκος το πέταξε επίσης. Την στιγμήν όμως εκείνη ο σμηνίτης Ρωσέτης που έβγαινε από μια υπόγεια ταβέρνα και τον είδε να τρέχη τον πιάνει και τον ρωτά τι συμβαίνει «Γυναικοκαυγάς!» αποκρίθηκε ο Λιάκος, λαχανιασμένος, αλλά ψύχραιμος. Ο σμηνίτης του παίρνει την ταυτότητα και βλέπει ότι είναι «φοιτητής της Νομικής». Φοιτητής κι' όλας; είπε με σεβασμό ο νεαρός σμηνίτης. Και έτσι έτρεχες; Αν κυνηγούσαν έτσι και σένα;!... απάντησε. Μα ποιος; και αυτό το πιστόλι κατά γης πώς βρέθηκε; Ποιανού είναι; Για το πιστόλι δεν ξέρω. Με κυνηγάει η γυναίκα μου. Της έδωσα ένα μπάτσο και μου ρίχτηκε μ' ένα άλλο πιστόλι. Δεν ξέρεις τι θηρίο είναι· Αν αγαπάς τον Θεό άσε με να της ξεφύγω. Αρκετά μ' έχει βασανίσει.
Μπήκε στη μέση και ο μάγειρος της αεροπορίας Δαραβίγκας πού ήταν παρέα του.
— Ας τον άνθρωπο. Τι ανακατεύεσαι; Δεν είναι δουλειά σου.
Καλόψυχος και αφελής ο σμηνίτης τον άφησε αφού κράτησε για ασφάλεια την ταυτότητα του και το αδέσποτο πιστόλι. Του είπε μόνο να περάση την άλλη μέρα απ' το αερονομείο ..
Ο Δαραβίγκας αυτός ήταν άλλη σκοτεινή φυσιογνωμία. Δούλευε καιρό μάγειρας στην αεροπορία. Το πραγματικό του όμως όνομα ήταν Δημήτριος Αγγελόπουλος. Είχε καταδικασθή ερήμην πολλές φορές σε θάνατο από κακουργιοδικεία της γενέτειρας του Πελοποννήσου για εγκλήματα το καιρό της κατοχής και της Εαμοκρατίας.
Η δίκη παρουσίασε και μία δραματική έκπληξη. Ύστερα από αίτησι των συνηγόρων των Ρωσέτη και Δαραβίγκα, πρόβαλε μάρτυρας στο δικαστήριο ο ίδιος ο Φοιτητής Λιάκος, με στολή εφέδρου Ανθυπολοχαγού!!! Ιδού τι είπε:
—Απ' την πατρίδα μου τον Πυργωτό της Λαρίσης ήλθα εδώ για να συνεχίσω τας επιστημονικάς μου σπουδάς. Εις το Πανεπιστήμιο ήλθε μια μέρα και με βρήκε ο συμφοιτητής μου Νικολαϊδης και μου είπε ν' αγωνισθώ κι' εγώ για την «Δημοκρατία» και την «Εθνική Ανεξαρτησία». Μου είπε να εγγραφώ κάπου χωρίς να μου πει περισσότερα. Ύστερα από λίγες μέρες «συνδέθηκα» με κάποιον άλλο άγνωστο ο όποιος μου έδωσε ένα πιστόλι. Έπειτα μας είπαν ν' αναλάβωμε και να κάμωμε εκτελέσεις. Ως πρώτο «στόχο» μας ώρισαν τον Μοίραρχο Κοφίτσα κ.τ.λ.
Εξιστόρησε έπειτα τον φόνον του Κοφίτσα, την ενέδρα του Βαρδουλάκη, την συμπλοκή με την περίπολο και τον φόνο του Παγώνη και του Νικολαΐδη την σύλληψη και απόλυσίν του απ' τον σμηνίτη κ.τ.λ.
Από κείνη την μέρα, συνέχισε, έμεινα 5 1/2 μήνες κλεισμένος σ' ένα δωμάτιο και δεν βγήκα ούτε στην πόρτα. Ερχόταν ο Αλβανός και μ' έβλεπε. Δυο φορές ήλθε με τον «Σπύρο». Προσπάθησαν να με στείλουν στο «βουνό» αλλά ήταν πολύ δύσκολη η έξοδος.
— Όλο αυτό το διάστημα δεν είχα επικοινωνία με το σπίτι μου και με βοηθούσαν αυτοί οικονομικώς.
—Πόσα σου έδιναν; ρώτησε ο Πρόεδρος.
Ελάχιστα πράγματα. Μονάχα για μια φασουλάδα.
— Έως πότε σ' ενίσχυαν οικονομικώς;
— Ως το τέλος Φεβρουαρίου. Μετά δανειζόμουν για να βγάλω πέρα. Στις 23 Μαρτίου ήλθε ο «Σπύρος» με κάποιο «Καλλίνικο» να τον πάρει μ' ένα ταξί (ήταν του «Τομπουλίδη»). Δεν τον δέχτηκαν όμως στο σπίτι όπου τον πήγαιναν. Ο Καλλίνικος τους ύβρισε και τους απείλησε. Την 25ην τέλος Μαρτίου με την ευκαιρία της εθνικής εορτής τον κατέβασαν στον σιδηροδρομικό σταθμό και τον φόρτωσαν στην σκευοφόρο ενός τραίνου πού κουβαλούσε χαλίκια... Τον έβγαλαν στον σιδηροδρομικό σταθμό Πολυκάστρου όπου ένας «σύνδεσμος» τον παράλαβε και τον οδήγησε ίσια στα δάση του Μπέλες...
Ο συνωμοτικός μηχανισμός είχε λειτουργήσει θαυμάσια. «Στην αρχή, συνεχίζει, μ' έβαλαν εκεί πάνω στο Μπέλες να κάμω μαθήματα και να γυμνάζω τους αγυμνάστους. Ύστερα από λίγες μέρες ήλθε ο «Λεωνίδας» ο αρχηγός να πάρη οπλισμό— μας τον είχαν δώσει οι Βούλγαροι— και αξιωματικούς. Μ' έδωσαν και μένα ως έφεδρον Ανθυπολοχαγό. Με πήρε στον Μοράβα και διέταξε να μείνω εκεί με τον καπετάν «Φλόγα» διά να βοηθήσω την συγκρότηση του Τμήματος. Έμεινα μια εβδομάδα. Έγινε έπειτα σύγκρουση με τον στρατό και το «τμήμα» διαλύθηκε ολόκληρο... Εγώ έμεινα αρκετές μέρες αποκομμένος. Μετά ανέλαβα το Επιτελείο Εκάθησα ένα μήνα. Παρουσιάσθηκα και παραδόθηκα στας στρατιωτικάς Αρχάς 18 Αυγούστου.
—Τι είδες στα «λεύτερα βουνά»; ρώτησε ο Β. Επίτροπος.
— Πήγα να ιδώ στρατό, τον «δημοκρατικό στρατό». Και είδα παιδιά γυμνά, ξυπόλητα, νηστικά, ψειριασμένα! Εκείνο που μου έκαμε περισσότερη εντύπωση ήταν κάτι δηλώσεις του Δημητρώφ ότι η Μακεδονία και η Θράκη είναι κάλοι στα πόδια της Ελλάδας και πρέπει ν' αποκοπούν για να ευημερήσει η Ελλάς!!!...
— Τι σας έλεγαν οι μεγάλοι καπεταναίοι; ξαναρώτησε ο Βασ. "Επίτροπος.
— Μας έλεγαν πάντοτε: Σε λίγο, σε πολύ λίγο καιρό θα κατεβούμε στην Θεσσαλονίκη με την βοήθεια των Βουλγάρων και των Σέρβων. Και τότε θα τάχουμε όλα ιδικά μας...
Με την τιμωρία του κ. Βαρδουλάκη ασχολήθηκε έπειτα η «ομάδα» του Λεφάκη. Έπιασαν πάλι τα «παιδιά» θέσεις μια βραδιά ενώ ο ομαδάρχης έστεκε παραπέρα για να τους παρακολουθή «αφ' υψηλού». Θα τον κτυπούσαν την ώρα πού θα έμπαινε απ' το σπίτι του στο αυτοκίνητο. Αλλά τα σχέδια έμειναν ευσεβείς πόθοι. Ο Λεφάκης είπε στην απολογίαν του ότι ξεγέλασε τα «παιδιά»: Τους είπε ότι ο Ταγματάρχης είχε φύγει. Ο μάρτυρας όμως Ανθυπασπιστής τότε κ. Θ. Παπαδόπουλος λέγει: Στην «ομάδα» Επταπυργίου με ομαδάρχη τον Λεφάκη ήταν και ο Χατζηβασιλείου που είχε φίλο τον Χωροφύλακα Παπατσάκωνα σοφέρ του Βαρδουλάκη και είπε στους συντρόφους του: «Καλά ο Βαρδουλάκης, αλλά τι μας φταίει ο σοφέρ του; Γιατί να πλήρωση και αυτός»;
Αφορμή κι' εκείνοι ήθελαν και άφησαν τον θάνατο του Βαρδουλάκη για άλλη καλλίτερη ευκαιρία.
Ο Λεφάκης καθαιρέθηκε απ' το οφίκιο του Ομαδάρχη γιατί είχε πάρη 300 δραχμ. για ν' αγοράση δυναμίτιδα, που αναγκάσθηκε να την ρίξη, όπως είπε, στο πηγάδι του, γιατί έγινε αστυνομική έρευνα στην γειτονιά του. Όπως διαπίστωσε όμως ο «Σπύρος» δεν υπήρχε καν πηγάδι στο σπίτι του...
Ο Βαρδουλάκης απασχόλησε και την «ομάδα» Χαρμάκιος, με αρχηγό τον Μάκρα, όπως βεβαίωσε ο «Σπύρος» στην απολογία του Ανθομελίδη, που ήταν οπλίτης της «Ομάδας». Για τους μεγάλους «στόχους» (Βαρδουλάκη, Σωματάρχη Βεντήρη, Τζηρίδη κτλ.) προτιμούσαν «παιδιά» απ’ τους μακρυνούς συνοικισμούς, πού ήταν άγνωστα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης όπου θα γινόταν η εκτέλεση.
