1. Απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις και βέβαια, ακατάπαυστα ουρλιαχτά για τα κεκτημένα που αποκτήθηκαν σε βάρος των μη-προνομιούχων μικροεπαγγελματιών και των έντιμων φορολογουμένων.
Οι βολεμένοι της Βουλής, πολιτικάντηδες κάθε τύπου, δικαστές, συνδικαλιστές, φαρμακοποιοί, δικηγόροι, γιατροί, ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες, αγροτοπατέρες και άλλοι, δεν θέλουν να παραδώσουν τα προνόμια που απολαμβάνουν εδώ και δεκαετίες σε βάρος των υπόλοιπων πολιτών.
Είναι θλιβερό και σχεδόν απίστευτο να ακούς νεοεκλεγείσα βουλευτίνα της ΔΗΜΑΡ να παραπονιέται δημοσίως πως οι βουλευτικές απολαβές (με όλα τα έξτρα) δεν επαρκούν! Και τι να πει ο μίζερος εργαζόμενος που πρέπει να συντηρήσει δύο παιδιά με μόλις € 800;
Είναι θλιβερό και σχεδόν απίστευτο να ακούς και να διαβάζεις καθημερινά για όλους αυτούς τους τρισάθλιους απατεώνες και να μην ακούγεται τίποτα για τις εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίων που έχασαν τη νόμιμη δουλειά και το δεδουλευμένο εισόδημά τους!
2. Δυστυχώς με τέτοια ψέματα θέλει να τρέφεται ο χυδαίος νους των περισσότερων ανθρώπων που βρίσκουν ακόμα παρηγοριά και καταφύγιο στις σαχλαμάρες του σοσιαλισμού και αναρχοαριστερισμού. Με εξαιρετικές πρακτικές προπαγάνδας, πότε ψιθυρίζοντας και πότε ουρλιάζοντας, πότε με τα όπλα και πότε με αυτοθυσίες, πότε χαϊδεύοντας με υποσχέσεις πλούτου και πότε εκβιάζοντας και εξαπατώντας, αυτές οι νοοτροπίες-τρίχες έπεισαν τον κοσμάκη πως είναι η λύση στα πιεστικά προβλήματά του και οι λιγόνοες μάζες τα χάφτουν, αφού ούτε η εκκλησία ούτε η “φιλελεύθερη” παράταξη φάνηκε πιο πειστική με τις απληστίες και τα σκάνδαλά τους.
Στην ίδια αναρχοαριστερή νοοτροπία εντάσσεται και μια τεράστια μερίδα του τύπου και της ραδιοτηλεόρασης που παρουσιάζει το νεαρό Ρωμανό “τραυματισμένο” θύμα της δήθεν δολοφονίας του φίλου του Γρηγορόπουλου.
Διαβάζω (Πέμπτη, 7/2/2013) πως ο “εγγονός του Αθ. Νάσιουτζικ, εμπλεκόμενου στην υπόθεση …‘έγκλημα στο Κολωνάκι’, δεν συνήλθε ποτέ από το τραύμα εκείνης της νύχτας”, οπότε σκοτώθηκε ο φίλος του από την εξωστρακισμένη σφαίρα του αστυνομικού.
Με άλλα λόγια, ο ανώνυμος συντάκτης αυτής της ανοησίας δίνει συγχωροχάρτι στο νεαρό εγκληματία και επεκτείνει αυτή τη θωπευτική προσέγγιση γράφοντας πως ο νεαρός (15 ετών τότε) από εκείνη την ώρα “ πήρε το δρόμο που οδήγησε στα όπλα και στη φυλακή, φωνάζοντας ‘είμαι αιχμάλωτος πολέμου’ ”!
Για ποιο λόγο προβάλλεται αυτή η στρεβλή, επιχρυσωμένη εικόνα του νεαρού μάρτυρα και η παρανοϊκή του κραυγή;
Για ποιό λόγο δεν γράφεται πως ο δήθεν άνθρωπος του πνεύματος, ο Αθ. Νάσιουτζικ αφού με τις διασυνδέσεις του κατόρθωσε αρχικά να αποφύγει την καταδίκη ως δολοφόνος, αργότερα τα συγκλονιστικά πειστήρια απέδειξαν τη βάρβαρη ενοχή του και οδήγησαν στην καταδίκη του;
Διότι πρέπει, σύμφωνα με τον αναρχοαριστερισμό, κάθε εγκληματίας να ανάγεται σε αγωνιστή κατά του σάπιου καπιταλιστικού κατεστημένου και ήρωα “της δημοκρατίας”!
3. Το άλλο μεγάλο ψέμα της προπαγάνδας είναι πως οι νεαροί “αγωνιστές”, δηλαδή τα κλεφτρόνια με τα καλάσνικοφ, κακοποιήθηκαν από τα ‘γουρούνια’ της ασφάλειας στα αστυνομικά κέντρα όπου προσήχθηκαν.
Ευτυχώς υπάρχουν φωτογραφίες. Είναι οι φωτογραφίες που δείχνουν την κατάσταση των ληστών με τραύματα και μόλωπες στα κεφάλια αμέσως μόλις συνελήφθησαν και πολύ προτού μετακομιστούν στο αστυνομικό τμήμα. Τα τραύματα ήταν αποτελέσματα της βίαιης αντίστασης με την οποία αντιμετώπισαν τους διώκτες τους.
Κακοποίηση, μάλιστα. Όχι όμως από σαδιστές αστυνομικούς αλλά από τα όργανα της τάξης στα οποία οι ληστές αντιστάθηκαν διότι αυτά τους εμπόδισαν να ολοκληρώσουν το έγκλημά τους.
4. Δεν πιστεύω αυτές τις σαχλαμάρες της σοσιαλαναρχικής προπαγάνδας, ούτε στις πιο σπλαχνικές στιγμές μου, ούτε στην πιο συμπονετική μου διάθεση.
Δεν ξέρω αν ο νεαρός Ρωμανός κληρονόμησε τις τάσεις του παππού του. Δεν ξέρω πώς τον ανέθρεψαν οι γονείς του και δη η μητέρα του. Αλλά δεν θα έπρεπε να αναρωτηθούν προς τα που κινείται ο έφηβος και τι παρέες κάνει; Εκτός κι αν οι γονείς είχαν ενστερνιστεί τις αναρχοαριστερές αντιλήψεις με τις οποίες, “ναι, εμείς οι μαχητές δημοκράτες μπορούμε να κλέβουμε, να πυρπολούμε, να γκρεμίζουμε και να σκοτώνουμε και όλοι οι άλλοι ουσιαστικά είναι γουρούνια”.
Το ίδιο δηλητηριώδες δημοσίευμα (στη σελ 8 του City Press του κ. Κύρτσου, που βέβαια αλιεύει αναγνώστες ακόμα και στον βούρκο) γράφει πως ο Ρωμανός απέφυγε να δώσει επίσημη κατάθεση διότι δέχθηκε “φοβερές επιθέσεις απο την πλευρά της υπεράσπισης του δράστη”.
Βεβαίως απόλυτα κατανοητό. Βεβαίως, η κοινωνία των νοικοκυραίων πρέπει να δέχεται τις αισχρές επιθέσεις των αναρχοαριστερών, αλλά αυτοί οι εγκληματίες να παραμένουν στο απυρόβλητο.
5. Δεν νομίζω ούτε στιγμή πως ο νεαρός Ρωμανός είναι μαχόμενος δημοκράτης ενάντια στο σάπιο κατεστημένο του καπιταλισμού. Πρόκειται για ένα κακοαναθρεμμένο αγόρι που νομίζει πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει διότι πιστεύει πως είναι το κέντρο του κόσμου. Κανένας αληθινός δημοκράτης (κι ευτυχώς υπάρχουν χιλιάδες) δεν οπλίζεται με καλάσνικοφ και ληστεύει τράπεζες έτοιμος να σκοτώσει όποιους του αντιστέκονται. Μόνο ψυχωτικοί μανιακοί αναρχοαριστεροί που χαίρονται στο χάος.
Κι ερωτώ πάλι.
“Τι γύρευαν αυτά τα καλά παιδιά, αυτοί οι νεαροί, γόνοι ευκατάστατων οικογενειών, εκείνη τη σημαδιακή νύχτα του Δεκέμβρη, στα Εξάρχεια, ενώ η γύρω περιοχή φλεγόταν;
Αφού βγήκαν για βόλτα, γιατί δεν έμειναν στα δικά τους λημέρια στα ήσυχα βόρεια προάστια; Τι ήθελαν στο κέντρο, στα λημέρια των ναρκομανών, ναρκοεμπόρων, κουκουλοφόρων κι άλλων εγκληματιών που έκαιαν ζωντανούς εργαζόμενους;.
Όταν έγραψα το αρθράκι “Η δολοφονία που δεν έγινε” δεν ήξερα την απάντηση. Τώρα είναι φανερό πως τα εξάρχεια ήταν το λημέρι και του Γρηγορόπουλου και του Ρωμανού.
Όλα τα άλλα είναι αποκυήματα της παράνοιας.
