BLOGGERS HELP

O

12 Οκτ 2014

Και όμως στην Μικρασιατική εκστρατεία 1919-1922, οι Έλληνες διέπραξαν γενοκτονία κατά των Τούρκων!

 



       Στην Ελλάδα του 2014 ο καθένας μπορεί να γράφει, να λέει και να δηλώνει ό,τι θέλει! Κάπως έτσι φαίνεται πως σκέφτεται και φέρεται ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Τάσος Κωστόπουλος.
Σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών με τίτλο "Λογοκρισία με "αντιρατσιστικό" πρόσημο", ο εν λόγω δημοσιογράφος αγωνιά για το αν "ποινοκοποιηθεί" η ιστορική έρευνα, με αφορμή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που πρόκειται να ψηφιστεί. Ουσιαστικά όμως, αγωνιά για το αν συμπεριληφθεί στο νομοσχέδιο "με βίαιη επιβολή η άποψη περί "γενοκτονίας" των Ελληνορθοδόξων Ποντίων και Μικρασιατών". Εντύπωση προκαλεί ότι ο κ. Κωστόπουλος βάζει εισαγωγικά στη λέξη γενοκτονία, αμφισβητεί δηλαδή για πολλοστή φορά ότι υπήρξε γενοκτονία των Ποντίων και των Μικρασιατών από τους γείτονες Τούρκους.
  Και όχι μόνο αυτό, αλλά προχωρά παραπέρα υποστηρίζοντας ότι κατά την διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας (1919-1922) όχι μόνο δεν υπήρξε γενοκτονία Ελλήνων της Μικράς Ασίας, αλλά οι μόνες βιαιότητες σε βάρος αμάχων ήταν αυτές που προξένησε ο Ελληνικός στρατός στο ντόπιο τουρκικό πληθυσμό. Γράφει επί λέξη: "Στην περίπτωση της Μικρασίας, οι μόνες βιαιότητες σε βάρος αμάχων που έχουν διεθνή νομική αναγνώριση είναι όχι η «γενοκτονία» τής εκεί ελληνικής μειονότητας αλλά, αντίθετα, τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα σε βάρος του ντόπιου τουρκικού πληθυσμού. Η Συνθήκη της Λοζάνης του 1923, το νομικό δηλαδή κείμενο που έχει αναγορευτεί σε ακρογωνιαίο λίθο της εθνικής επιχειρηματολογίας, περιέχει ειδικό άρθρο (§59) όπου η Ελλάδα αναγνωρίζει την ενοχή της για «πράξεις του ελληνικού στρατού ή της ελληνικής διοικήσεως αντιθέτους προς τους νόμους του πολέμου» και την υποχρέωσή της να καταβάλει αποζημιώσεις στην Τουρκία, τις οποίες όμως η τελευταία αποποιείται «λαμβάνουσα υπ’ όψιν την οικονομικήν κατάστασιν της Ελλάδος». Περί γενοκτονίας -ή έστω σφαγών- του ελληνικού πληθυσμού, στη συνθήκη που επισφράγισε τους ελληνοτουρκικούς πολέμους του εικοστού αιώνα, δεν υπάρχει ούτε λέξη". Μάλιστα, πιο κάτω συνεχίζει να αμφισβητεί τις γενοκτονίες Ποντίων και Μικρασιατών χαρακτηρίζοντας τις αποφάσεις της Ελληνικής Βουλής με τις οποίες αναγνωρίστηκαν οι εν λόγω γενοκτονίες σαν "κείμενα σκοπιμότητας και όχι ιστορικής έρευνας"!
   Μετά από όλα αυτά, αισθάνομαι την ανάγκη να δώσω μια συνοπτική απάντηση στις παραπάνω απόψεις. Συγκεκριμένα, στην άποψη ότι οι μόνες βιαιότητες που έλαβαν χώρα στη Σμύρνη ήταν αυτές του Ελληνικού στρατού και μόνο, φτάνει να αντιπαραθέσει κανείς το βιβλίο του Αμερικανού Πρόξενου της Σμύρνης, Τζόρτζ Χόρτον, η Μάστιγα της Ασίας. Στο κεφάλαιο "Λεπτομέρειες που έγιναν γνωστές μετά την τραγωδία", ο Χόρτον αναφέρει πληροφορίες που του εκμυστηρεύθηκαν όχι Έλληνες ή Αρμένιοι, αλλά Αμερικανοί και Ολλανδοί. Αναφέρει λοιπόν σφαγές, πυρπολήσεις αθώων αμάχων και βιασμούς γυναικών: "Αμερικανοί και άλλοι που ήταν στη Σμύρνη μου αφηγήθηκαν πολλές φορές το περιστατικό του ολοκαυτώματος μιας ομάδας κατοίκων της πόλης, ανδρών, γυναικών και παιδιών, που είχαν μαζευτεί πάνω σε μια μαούνα αραγμένη στο λιμάνι και σε πολύ μικρή απόσταση από την προβλήτα, με την ελπίδα ότι κάποια συμμαχική ή αμερικανική ατμάκατος θα τους ρυμουλκούσε σε κάποιο πλοίο και θα τους έσωζε. Οι Τούρκοι τους πέταξαν πετρέλαιο και τους έκοψαν ζωντανούς (σελ 156, έκδοση ΔΟΛ)". Και συνεχίζει πιο κάτω "Διηγούνται ιστορίες φρίκης για την απανθράκωση αρρώστων στα νοσοκομεία και παιδιών στα σχολεία. [...] Ένα από τα κυριότερα εγκλήματα που διαπράχτηκαν κατά τη διάρκεια της τραγωδίας ήταν ο μαζικός βιασμός γυναικών και κοριτσιών (σελ 157)". Επομένως είναι τουλάχιστον ατυχής η άποψη του κ. Κωστόπουλου πως "οι μόνες βιαιότητες αμάχων ήταν τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα σε βάρος του ντόπιου τουρκικού πληθυσμού".
    Τελειώνοντας, σχετικά με το αν υπήρξε ή όχι γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας δε νομίζω ότι χρειάζεται απάντηση. Παρόλ΄αυτά, ξένες εφημερίδες της εποχής ανέφεραν τις τρομακτικές απώλειες όχι μόνο Ελλήνων αλλά και Αρμενίων. Το πρακτορείο Reuturs, την 18η Σεπτεμβρίου 1922, σε ανταπόκρισή του ανέφερε: "Από τις περιγραφές που έχουμε, δεν είναι δυνατόν να εξαχθεί ακριβής αριθμός θυμάτων, αλλά υπάρχει φόβος ότι οπωσδήποτε υπερβαίνουν τις εκατό χιλιάδες".  Ο Χόρτον μάλιστα γράφει: "Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλές χιλιάδες από τους ανυπεράσπιστους άμαχους της Σμύρνης και της γύρω περιοχής δολοφονήθηκαν από τους Τούρκους. Στον αριθμό εκείνων που σκοτώθηκαν τις μέρες της σφαγής, θα πρέπει να προστεθούν οι εκτοπισμένοι Έλληνες που χάθηκαν, αυτοί που κάηκαν στην πυρκαγιά ή σκοτώθηκαν από τους τοίχους που έπεφταν, αυτοί που χάθηκαν στην προκυμαία και όλοι όσοι υπέκυψαν αργότερα από τις στερήσεις, τα τραύματα ή τη θλίψη (σελ 167)". Στη τελευταία κατηγορία - σ΄αυτούς δηλ. που υπέκυψαν από τις στερήσεις κλπ - ανήκουν και όσοι συμμετείχαν καταναγκαστικά στα τάγματα εργασίας, που δεν ήταν τίποτα άλλο από τάγματα γενοκτονίας όσων στέλνονταν σ΄αυτά. Δώδεκα ώρες την ημέρα, αλυσοδεμένοι να σπάνε πέτρες,  με αποφάγια για τροφή. Εμπνευστής του σχεδίου ο Γερμανός Στρατηγός Φον Σάντερς. Μάλιστα ο Σάντερς ενημέρωνε τους Τούρκους: "Σας διαβεβαιώνω ότι οι παγωνιές και το κρύο του χειμώνα, οι βροχές και η μεγάλη υγρασία, ο ήλιος και η τρομερή ζέστη του καλοκαιριού, οι αρρώστιες του εξανθηματικού τύφου και της χολέρας, οι κακουχίες και η ασιτία θα φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα που λογαριάζετε εσείς με το δικό σας σχέδιο, δηλαδή να τους ξεκαθαρίσετε με σφαγές. Με το σύστημα που σας προτείνω ο θάνατός τους είναι βέβαιος. Αλλά πριν πεθάνουν θα μας προσφέρουν τις πολύτιμες για το έθνος υπηρεσίες τους. Επιπλέον, οι γυναίκες τους δε θα γεννούν, κι έτσι θα λυθεί το δημογραφικό σας πρόβλημα, ενώ η μισητή κι άτιμη αυτή ράτσα θα ξεκληριστεί και θα χαθεί για πάντα σε μια γενιά, κι εσείς θ΄αποκτήσετε μια συμπαγή τουρκική ομοιογένεια που θα δώσει στο έθνος σας νέα δύναμη. Και μην ξεχνάτε βέβαια τις περιουσίες και τα κτήματα που θ΄αφήσουν οι "Γιουνάν" μετά το χαμό τους, που θα περάσουν στο Δημόσιο, δηλαδή σε σας όλους...".  Αν όλα αυτά δεν αποδεικνύουν γενοκτονία τότε τι αποδεικνύουν κ. Κωστόπουλε;