Του Julien Rochedy*
Ένα μήνα πριν, ένα μικρό κορίτσι από τη Γερμανία, ηλικίας 7
ετών, βιάστηκε στο Chemnitz της Σαξωνίας από έναν (βορειοαφρικανό) μετανάστη**. Η μητέρα
του το άφησε να παίξει σε ένα πάρκο αφιερωμένο στη μνήμη των «θυμάτων του
φασισμού» (Park der Opfer des Faschismus), τέτοια πάρκα που υπάρχουν πολλά στη
Γερμανία.
Η είδηση δεν αναφέρθηκε ευρέως στα
ΜΜΕ και πέρασε ένας μήνας για να το μάθω.
Ήθελα να γράψω για αυτήν.
Αγαπητή μου μικρή Ευρωπαία,
Μικρή μου αδελφή,
Δεν ξέρεις.
Αγγελούδι μου, δεν μπορείς να καταλάβεις τι σου συνέβη. Για
αυτό, επίτρεψέ μου να στο εξηγήσω.
Για να καταλάβεις, θα πρέπει πρώτα να σου πω για ένα κομμάτι
της ιστορίας. Βλέπεις, κατά τον τελευταίο αιώνα, υπήρχαν δύο μεγάλοι πόλεμοι που
άφησαν τραυματικές εμπειρίες στους Ευρωπαίους. Ο δεύτερος, ο οποίος ήταν καρπός
του πρώτου, σόκαρε ιδιαίτερα τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Ένας άντρας ήθελε να
ελευθερώσει τη χώρα του και να φέρει την Ευρώπη και τους λαούς της στα ύψη της
εξουσίας, χωρίς να λάβει υπόψη όλους τους άλλους ανθρώπους και τους λαούς. Έχει
διαπράξει πολλά εγκλήματα. Ω! Δεν ήταν τα μόνα, αλλά οι άνθρωποι θυμούνται μόνο
τα δικά του. Το ονόμασαν αυτό «φασισμό».
Στη συνέχεια, αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος ήταν Γερμανός, όπως
εσύ, έχασε τον πόλεμο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έβαλαν το πόδι τους στην Ευρώπη
και ανέλαβαν, σε σημαντικό βαθμό, την πολιτική και τον πολιτισμό των χωρών της
Ευρώπης. Όσο για τους Ευρωπαίους, σιγά-σιγά έπεσαν σε μια αίσθηση απέραντης
μετάνοιας σε σχέση με το παρελθόν. Άρχισαν να μισούν τον εαυτό τους. Και να σκέφτονται
ότι ήταν οι κακοί. Και ξέρεις αγαπητή μου, αν μισείς τον εαυτό σου, τότε θέλεις
να πεθάνεις, είναι τόσο απλό. Όταν θα δείξεις ενδιαφέρον στη φιλοσοφία καλή μου,
θα είσαι σε θέση να καταλάβεις λίγο τι ονομάζεται "ευρωπαϊκός μηδενισμός"
ή "ευρωπαϊκή κρίση", όπως το βλέπουν σημαντικοί δάσκαλοι όπως ο
Χούσερλ ή ο Νίτσε. Αλλά εν τω μεταξύ, αυτό που θα πρέπει να γνωρίζεις είναι ότι
έχεις γεννηθεί σε μια εποχή που οι μεγάλοι γύρω σου ζουν μέσα στην ενοχή και σε
μια κατάσταση την οποία ονομάζουμε "σχιζοφρένεια", όπου λένε ότι
είναι στην ευχάριστη θέση να ζουν σε αναπτυγμένες κοινωνίες, αλλά νιώθουν, επίσης,
λίγο ντροπή για αυτό που είναι. Και νομίζουν ότι το παρελθόν τους και η
ταυτότητά τους, που απορρέει από αυτό, δεν είναι τίποτα για το οποίο πρέπει να
είναι υπερήφανοι.
Το «Πάρκο των Θυμάτων του Φασισμού» στο Chemnitz (πρώην Καρλ Μαρξ Stadt), στολισμένο με σπρέι και
«καθαγιασμένο» με την θυσία ενός παιδιού στο βωμό της πολιτικής ορθότητας.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αγαπητή μου χτίζουν πάρκα
όπως αυτό που έπαιζες. Πάρκα για να τους υπενθυμίζουν πόσο κακοί, πόσο μοχθηροί
άνθρωποι ήταν. Χαίρονται ακόμα να μισούν τον εαυτό τους, είναι τόσο πολύ περήφανοι
να κατηγορούν τους εαυτούς τους. Όταν θα μελετήσεις λίγο ψυχολογία στο
πανεπιστήμιο, θα ξέρεις ότι αυτό χαρακτηρίζεται μια διεστραμμένη κατάσταση, μια
νοσηρή υπερηφάνεια. Θα πρέπει να ξέρεις ότι σε αυτή την κατάσταση βρίσκονται πολλοί
Ευρωπαίοι.
Λόγω αυτής της κατάστασης η οποία τους ωθεί στην αυτοκτονία,
κατάλαβε ότι οι μεγάλοι έχουν αποφασίσει να εισάγουν εκατομμύρια και εκατομμύρια
ανθρώπων από άλλες χώρες εκτός της δικής σου. Γιατί, θα με ρωτήσεις; Λοιπόν,
επειδή θέλουν να αναμειχθούν με πολύ διαφορετικούς ανθρώπους, έτσι ώστε να
εξαφανιστούν, αλλά και επειδή εξυπηρετούν τα συμφέροντα ορισμένων μεγάλων,
ισχυρών ανθρώπων που χειραγωγούν τα έθνη. Δεν θα προσπαθήσω να στο εξηγήσω
περαιτέρω, θα εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου αργότερα και θα καταλάβεις γρήγορα.
Στη μέση όλων αυτών, αγαπητή μου, υπάρχουν μικρά κορίτσια
σαν εσένα. Μικροί ευρωπαίοι άγγελοι, γεμάτοι υποσχέσεις όπως οι πρόγονοί σου που
εφηύραν σχεδόν τα πάντα σε αυτόν τον πλανήτη. Αλλά πρέπει να είμαι ειλικρινής
μαζί σου μικρή μου: εξ αιτίας όλων αυτών που σου είπα, οι μεγάλοι δεν
ενδιαφέρονται πραγματικά για σένα. Δεν είσαι τόσο σημαντική για αυτούς, όσο είναι
τα εκατομμύρια των ανθρώπων που έρχονται από την Αφρική, δεν είσαι τόσο σημαντική
και άξια φροντίδας, σαν εκείνη που οι μεγάλοι προσφέρουν σε ανθρώπους σαν
αυτόν που σε έβλαψε. Ακόμη και αποσιωπούν τραγωδίες όπως αυτή που υπέστης. Δεν
λένε στους ανθρώπους για αυτές. Αλλά αν ο μεγαλύτερος αδερφός σου είχε βλάψει
κάποιον σαν τον μετανάστη που σου επιτέθηκε, να ξέρεις ότι θα είχε γίνει
πρωτοσέλιδο παντού. Θα είχε κατηγορηθεί για «φασισμό». Έτσι έχουν τα πράγματα, άγγελέ
μου.
Εν ολίγοις, αυτή η ιστορία μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: Ενώ
οι μεγάλοι θρηνούν για την "κακία" των προγόνων τους, το κοριτσάκι
τους βιάζεται από έναν ξένο.
 |
| "Θυσία στον Μολώχ", του William Blake |
Δεν έχεις σχέση με όλο αυτό μικρή μου αγαπητή, είσαι αθώα, δεν
είσαι ένοχη για καμία από τις πράξεις των προγόνων σου, ούτε για την ηλιθιότητα
των ενηλίκων. Αλλά, καθώς θα μεγαλώνεις, θα καταλάβεις. Θα δεις όλα τα κακά
πράγματα που οι μεγάλοι έχουν κάνει, μερικές φορές νομίζοντας ότι έκαναν καλό,
αλλά συχνά θεωρώντας το μαρασμό της ψυχής τους ανθρωπισμό και γενναιοδωρία,
όπως είπε ο Stendhal***,
ένας άλλος σημαντικός άνθρωπος μεταξύ των Ευρωπαίων προγόνων σου.
Αγαπητή μου, θέλω να σου πω ένα τελευταίο πράγμα: Παρά τα
φαινόμενα και τον φρικτό κόσμο στον οποίο έχεις γεννηθεί, δεν είσαι μόνη. Υπάρχουν
όλο και περισσότεροι άνθρωποι για τους οποίους έχεις σημασία και οι οποίοι είναι
έτοιμοι να πεθάνουν για μια μικρή ευρωπαία σαν εσένα. Και αυτοί οι άνθρωποι δεν
θα ξεχάσουν αυτό που σου συνέβη.
Σε αγκαλιάζω, μικρή μου αδελφή στην Ευρώπη.
Julien Rochedy
* Ο Julien Rochedy (φωτο) είναι ο πρώην υπεύθυνος της
οργάνωσης νεολαίας του Εθνικού Μετώπου (FNJ) στην Γαλλία. Έφυγε από την ηγεσία του FNJ, ασκώντας
κριτική για τους επικίνδυνους συμβιβασμούς της Marine Le Pen στην πολιτική και ιδιαίτερα
στην επίσημη στάση της «αφομοίωσης» (των μεταναστών) που έχει το FN – όσο και στο θέμα του «γάμου» των ομοφυλόφιλων.
Συνεχίζει παρόλα αυτά να έχει καλές σχέσεις με το κόμμα.
**Το κορίτσι έκανε βόλτα με το ποδηλατάκι του στο πάρκο στο
Chemnitz, και η μητέρα του ήταν πιο πέρα, όταν ένας βορειοαφρικανός άνδρας το
έσυρε στους θάμνους, του έκλεισε το στόμα και βάναυσα το βίασε.
"Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου"
