ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΟΥΛΚΕΣ ΣΤΟ ΓΡΑΜΜΟ-1

ΣΤΟ ΚΟΛΧΟΖ

Στο κολχόζ "Φρουνζέ", κοντά στην Οδησσό, όπου μας είχαν συγκεντρώσει, οι 134 Γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου των Σοβιέτ είχαμε μια αίσθηση σαν να είμαστε μαϊμούδες, μέσα σ' ένα από τα κλουβιά ενός μεγάλου ζωολογικού κήπου.
Το "κοινό", στην περίπτωση αυτοί οι Ρώσοι, έρχονταν τακτικά να χαζέψει λίγο και πάντοτε φρόντιζε να υπάρχει κάποια απόσταση ανάμεσα σ' αυτό και σ' εμάς. Όπως ακριβώς κάνουν οι περίεργοι, αλλά φρόνιμοι επισκέπτες των ζωολογικών κήπων, που κρατούνται πάντοτε σε κάποια απόσταση από τα κλουβιά των θηρίων...

Μια μέρα μάθαμε ότι η εκτελεστική επιτροπή του γερμανικού τμήματος της Κομινφόρμ είχε κληθεί να παρουσιασθεί στο κεντρικό γραφείο της. Τότε και οι πιο απαισιόδοξοι από μας θεωρήσαμε ότι κάτι το εξαιρετικό συνέβαινε και, δεν μπορεί, κάποια αποφασιστική στροφή θα σημειωνόταν στην τύχη μας. Η μεταφορά μας από το ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ρωσίας στο άλλο, έδειχνε σαν να επρόκειτο να τελειώσει επί τέλους! Τι μας επιφυλασσόταν;

Όσοι από εμάς είχαν υπηρετήσει στο σώμα των Ες Ες ξέραμε ότι μας θεωρούσαν ως τους κατ' εξοχήν "εγκληματίες πολέμου". Μας είχαν για εξτρεμιστές. Αυτό, που τόσο καιρό ήταν ένα συντριπτικό στοιχείο που επιβάρυνε τη θέση μας, αυτό μας έσωσε. Ήρθε η στιγμή που έκριναν οι αυθέντες μας ότι μπορούσαμε να τους είμαστε χρήσιμοι.

Φωτογραφία της έδρας συνοικιακής κομμουνιστικής οργάνωσης στην Αθήνα πριν ξεσπάσουν τα Δεκεμβριανά. Διακρίνεται μια Αγγλική Σημαία, μια Αμερικανική, πολλές Σοβιετικές και ΚΑΜΙΑ Ελληνική.

Θα τελείωνε λοιπόν και για μένα η μακρά οδύσσεια που άρχιζε από την ημέρα που έπεσα στα χέρια των Ρώσων αιχμάλωτος στο Χάρκοβο; Ο συμπατριώτης μου Μόλκερ, ένας αιχμάλωτος πολέμου που είχε προσχωρήσει στα Σοβιέτ, ήρθε επίτηδες από τη Μόσχα για να μας μιλήσει.

Παραταχθήκαμε και οι 134 Γερμανοί του κολχόζ "Φρουνζέ".

"Το ξέρουμε - μας είπε στο τέλος του λόγου που μας έβγαλε ο Μόλκερ - πως είσθε εξτρεμιστές. Αγαπάμε τους εξτρεμιστές, γιατί, τι τα θέλετε λίγο - πολύ κι εμείς το ίδιο είμαστε. Στον σημερινό κόσμο δεν υπάρχει πια η περίφημη "μέση οδός". Εσείς, που είσθε από τη Δυτική Ευρώπη, δεν μπορεί πια να αυταπατάσθε. Μόνον ανηλεής διωγμός σας περιμένει από τον ιμπεριαλισμό που συμμάχησε με τον φασισμό, αν δεν βάλετε μια για πάντα στο κεφάλι σας τι μόνο μια είναι η σωτηρία σας: Να γίνετε η εμπροσθοφυλακή στον αγώνα για την ελευθερία του δυτικού κόσμου. Επ' αυτού του σημείου δεν μας χωρίζουν διαφορετικές αντιλήψεις. Μας συνδέει ο ίδιος αντικειμενικός σκοπός. Εμείς αγωνιζόμαστε για την προλεταριακή ελευθερία. Εσείς, στο πλευρό μας, μπορείτε να αγωνισθείτε για την ελευθερία της πατρίδας σας".

Και σήμερα ακόμη, μου φαίνεται πώς τον βλέπω και τον ακούω τον ειδικό απεσταλμένο της Μόσχας, καθώς μας μιλούσε με δυο γροθιές του σφιγμένες. Δεν ξέρω γιατί μου φαίνεται σαν ένας Μεφιστοφελής. Σε ορισμένη  στιγμή, απευθυνόμενος ειδικότερα σε εμάς τους άνδρες των Ες Ες, μας είπε:

Η πατρίδα όλων των προλεταρίων σας θεωρεί άξιους να πολεμήσετε σε ένα από τα επι καιρότερα σημεία της δημοκρατικής ελευθερι ας για τη σωτηρία της Δύσης. Τα βλέμματα υιι των προλεταρίων όλου του κόσμου, είναι καρφωμένα επάνω σας. Σας συνοδεύει η ελπίδα των συντρόφων σας που περιμένουν την επιστροφή τους σε μια Ευρώπη ελεύθερη".

Τα λόγια αυτά του απεσταλμένου της Μόσχας, ήταν πολύ γενικά και δεν μπορούσαν να μας διαφωτίσουν για την ειδική και συγκεκριμένη αποστολή που θα μας εμπιστεύονταν. Ήταν άλλη μια κοινοτοπία του μαζί με όλες άλλες που μας κοπάνιζαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου σφυροκοπούσαν τα κεφάλια μας με τη στερεότυπη προπαγάνδα του λενινισμού, του μαρξισμού και του σταλινισμού.

Ο ειδικός απεσταλμένος της Μόσχας έφυγε, χωρίς να μας αφήσει σοφότερους για το νέο προορισμό μας. Το βέβαιο είναι ότι ύστερα από μερικές εβδομάδες, μας έστειλαν νέες στολές και βαριά ορειβατικά άρβυλα. Στους βαθμοφόρους - και είμαστε συνολικά 28  - μας έδωσαν ειδικά διακριτικά σημεία, κόκκινα γαλόνια σε σχήμα γωνίας που ράψαμε στο μανίκι και στα πηλήκια.

Ο καθένας από μας δεν ήξερε πολλά για τον άλλο, γιατί μας είχαν μαζέψει από τα διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου μας είχαν στη Ρωσία. Η πείρα μάς είχε διδάξει να είμαστε επιφυλακτικοί και να μην απευθύνουμε πολλά ερωτήματα ο ένας στον άλλο από φόβο μήπως η κουβέντα μάς παρέσυρε και λέγαμε περισσότερα από όσα έπρεπε. Αρχικά ο ένας θεωρούσε τον άλλο κατάσκοπο.

Την παραμονή της αναχώρησης μας, μας κάλεσαν στο γραφείο της "εκτελεστικής επιτροπής". Βρεθήκαμε μπροστά σ' ένα σοβιετικό επίτροπο, που εκείνη την ημέρα είχε εξαιρετικό κέφι. Ήταν Βούλγαρος στην καταγωγή και τον έλεγαν Πέρεφ. Κοντά του στέκονταν τρεις Γερμανοί με στολή, που όταν ήλθε η σειρά μου και πλησίασα, μου τους παρουσίασε ως βοηθούς του.

Ήταν ο Βέρνερ Μόντουλαϊτ, υπαξιωματικός των Ες Ες, από την ανατολική Πρωσία, ο Γκερ Τσίμερμαν, από το Βερολίνο, βαθμοφόρος και αυτός των Ες Ες. Κι ο Βάλτερ Γιόχανσεν από το Όλντεμπουργκ.

Μέσα σ' ένα εξάμηνο χάθηκαν και οι τρεις αυτοί. Τον Μόντουλαϊτ χτύπησε με μαχαίρι στο στρατόπεδο των λεγεωνάριων ένας Τσέχος μεθυσμένος. Υπέκυψε στα τραύματα του. Ο Τσίμερμαν χάθηκε στα περίχωρα του Μπούλκες, χωρίς πια να μάθουμε κάτι γι' αυτόν. Κι ο Γιόχανσεν καταδικάσθηκε σε θάνατο από το ανταρτοδικείο του αρχισυμμορίτη Μάρκου και εκτελέσθηκε, με την κατηγορία ότι σε μια επιδρομή κατά της Αρδαίας εγκατέλειψε μια προκεχωρημένη θέση.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
ΣΤΟ ΜΠΟΥΛΚΕΣ