Ποια είναι η δουλειά του
Γιάννη Στουρνάρα της Γερμανίας; Μα να σχολιάζει, να αντιμάχεται και να ακυρώνει
όσα λέει η Μέρκελ. Και του Γάλλου Γιάννη ή Ζαν Στουρνάρα; Μα να εναντιώνεται
στον πρόεδρο Ολάντ. Του Αυστριακού Γιάννη ή Γιόχαν Στουρνάρα;
Μα να αντικρούει
τις κυβερνητικές αποφάσεις του καγκελάριου Κρίστιαν Κερν.
Του Κώστα Βαξεβάνη
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν τώρα,
αφού κανένας δεν πιστεύει ότι οι κεντρικοί τραπεζίτες στην Ευρώπη
αντιπολιτεύονται τις κυβερνήσεις, όπως κάνει ο Ελληνας κεντρικός τραπεζίτης. Ο
Γιάννης Στουρνάρας είναι μοναδική περίπτωση. Αποτελεί τον υπεργολάβο όλων όσοι
προσπαθούν να χτυπήσουν την κυβέρνηση. Θέλει ο Σόιμπλε να λιανίσει την Ελλάδα
στο ασφαλιστικό; Ο Γιάννης Στουρνάρας αναλαμβάνει υπεργολαβία. «Είναι μεγάλες
οι συντάξεις στην Ελλάδα» δηλώνει πριν αναλάβουν οι έξω από την Ελλάδα. Θέλει ο
Κυριάκος Μητσοτάκης να εμφανιστεί έτοιμος να κυβερνήσει; Ο Γιάννης Στουρνάρας
είναι εδώ για να τον συναντήσει και να επιτρέψει να διαρρεύσει ότι μεταξύ τους
υπήρξε πλήρης συμφωνία απόψεων.
Μην πει ο Ντάισελμπλουμ να
μιλήσει για τίποτα πουτάνες του Νότου, τον έχω ικανό τον Γιάννη να αναλάβει
σχετική εκτέλεση του έργου.
Ο Γιάννης Στουρνάρας δεν
είναι ένας, είναι σαράντα πέντε Γιάννηδες μαζί, έτοιμοι, πρόθυμοι να βγάλουν τη
βρόμικη δουλειά.
Κι όμως, στο καταστατικό της
Τράπεζας της Ελλάδος, στο άρθρο 4, αναφέρεται ρητά ότι «η Τράπεζα στηρίζει τη
γενική οικονομική πολιτική της Κυβέρνησης». Ο κεντρικός τραπεζίτης δεν χαράσσει
οικονομική πολιτική, δεν ασκεί γενικώς πολιτική και κυρίως δεν βάζει
τρικλοποδιές σε αυτούς που έχουν τη νομιμοποίηση και την άδεια των πολιτών να
ασκούν πολιτική.
Η συμπεριφορά του Γιάννη
Στουρνάρα δεν έχει καμιά σχέση ούτε με τις καταστατικές προβλέψεις ούτε με όσα
ηθικά πρέπει να δεσμεύουν τον κεντρικό τραπεζίτη. Αντιλαμβάνεται τον ρόλο του
ως το μακρύ χέρι των τροϊκανών, την πολιτική ως πεδίο παρέμβασης και την
κυβέρνηση ως προσωρινό εμπόδιο το οποίο οφείλει να ανατρέψει.
Ο φίλος του Γιάννου
Παπαντωνίου, του Κώστα Σημίτη, του Σαμαρά, του Μητσοτάκη, ο τεχνοκράτης που
έκανε καριέρα ως τρόφιμος του δημοσίου μπορεί να έχει κάθε λόγο να θέλει να
ανέβει στη σκηνή περιστοιχιζόμενος από όλα τα ζόμπι της διαπλοκής που κάποτε
υπήρξαν μέντορές του. Δεν έχει όμως κανένα δικαίωμα.
Μπερδεύει την Τράπεζα της
Ελλάδος με τα οικόπεδα μεσοτοιχία που είχαν με τον Γιάννο και χρησιμοποιεί την
κεντρική τράπεζα άλλοτε ως ιδιοκτησία του για να στηρίξει τη σύζυγό του και
άλλοτε για να εκφράσει την εμπιστοσύνη του σε έναν υπόδικο τραπεζίτη.
Λίγη σημασία έχει αν
φαντασιώνεται τον εαυτό του πρωθυπουργό ή χαλίφη στη θέση του χαλίφη. Η ουσία
είναι ότι συμμετέχει στο μπλοκ των δυνάμεων που αντιστρατεύονται τη χώρα του.
Γι’ αυτόν οι συντάξεις είναι μεγάλες, οι μισθοί τεράστιοι και οι άνθρωποι κακώς
ανθεκτικοί. Αυτή την καταστατική αρχή ακολουθεί. Της προθυμίας και των προθύμων
που πρέπει να δίνουν συνεχώς μαθήματα επιθέσεων στην ελληνική κυβέρνηση.
Ο Γιάννης Στουρνάρας κάνει
πολιτική με τα αποκαΐδια της χώρας την οποία πυρπόλησαν ο ίδιος και οι
ομοϊδεάτες του πριν από μερικά χρόνια. Ως μνημονιακός Νέρωνας απολαμβάνει τη
φωτιά ελπίζοντας πως μαζί της θα καεί και η ελληνική κυβέρνηση. Αν και νομίζω
πως περισσότερο του ταιριάζει η περίπτωση του Ηρόστρατου. Μπορεί να κάψει τα
πάντα προκειμένου να μείνει στην Ιστορία.
* Το άρθρο είναι το editorial
του τ. 20 της εφημερίδας Documento
