Η ώρα δυστυχώς πέρασε και για
τα αφηγήματα της μεγάλης διαπραγμάτευσης που κατέληξε σε ατιμωτική, άνευ όρων
συνθηκολόγηση, χωρίς κανείς να καταλάβει γιατί χρειάστηκαν τρεις επιπλέον
εβδομάδες αγωνίας. Μάλλον για να περάσουν μερικά ακόμη προαπαιτούμενα από αυτά
που ξέχασε ο φουκαράς ο Ευκλείδης την προηγούμενη φορά και χωρίς τα οποία δεν
επρόκειτο να ξεκλειδώσουν τη δόση.
Αν το είχα πιάσει σωστά, όλη
αυτή η... τιτάνια μάχη δόθηκε για να πάρουμε μια ισχυρή διατύπωση περί,
μελλοντικής έστω, ρύθμισης του χρέους. Χωρίς αυτήν, είχε πει ο Αλέξης, δεν θα
δεχόταν καμία απόφαση και θα πήγαινε την υπόθεση στη Σύνοδο Κορυφής. «Θα
επέστρεφε την καυτή πατάτα στη Μέρκελ»...
Ε, το μόνο που δεν υπάρχει
στο προχθεσινό ανακοινωθέν είναι μία ρητή διατύπωση για το χρέος. Στο «εάν και
εφόσον» κινείται όλο το σκεπτικό της απόφασης με μοναδική σταθερά τη δέσμευση
της Ελλάδας να εξυπηρετήσει εξόχως αβάστακτα πρωτογενή πλεονάσματα έως το 2022.
Και από εκεί και πέρα απλώς αβάστακτα, αν υποθέσουμε ότι κάπου η χώρα πρέπει να
ξεφύγει από το σπιράλ της ύφεσης και να αρχίσει να μπαίνει σε τροχιά ανάπτυξης.
Θα πρότεινα λοιπόν στους
θριαμβολογούντες συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ να κάνουν ένα κρύο μπανάκι και μετά να
κοιταχτούν στον καθρέφτη αναρωτώμενοι πόσο μακριά μπορεί να οδηγήσουν τα
καλαμπούρια των ηρωικών αφηγημάτων. Γιατί προσωπικά κουράστηκα. Είκοσι πέντε
χρόνια στο κουρμπέτι, ξέρω πολύ καλά να διαβάζω ανακοινωθέντα ευρωπαϊκών
συμβουλίων.
Τρεις ήταν οι διακηρυγμένοι
στόχοι της ελληνικής πλευράς σε όλη αυτή την πολύμηνη διαπραγμάτευση, και τους
παραθέτω κατά σειρά προτεραιότητας: Κατηγορηματική διατύπωση για το χρέος,
ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο καθεστώς ποσοτικής χαλάρωσης QE και συμμετοχή
του ΔΝΤ στο πρόγραμμα με χρηματική συνεισφορά (που θα σηματοδοτούσε την αποδοχή
εκ μέρους του της μελλοντικής έστω βιωσιμότητας του χρέους) ή οριστική
αποχώρησή του από το πρόγραμμα.
Ε, λοιπόν, απέτυχαν και στους
τρεις, που είναι άλλωστε και αλληλοεξαρτώμενοι. Οι σχετικές αναφορές για το χρέος
επαναλαμβάνουν απλώς τις αποφάσεις του περυσινού Μαΐου και μένουν στο
«βλέποντας και κάνοντας», γεγονός που δεν δημιουργεί την παραμικρή αίσθηση
σιγουριάς για την εξυπηρέτησή του. Για τον λόγο αυτόν η ΕΚΤ αρνήθηκε να εντάξει
τα ελληνικά ομόλογα στο QE, ενώ και το Ταμείο απέφυγε να δεσμεύσει έστω και ένα
σεντ πριν από το 2018. Προς αυτή την κατεύθυνση, μάλιστα, συνομολογήθηκε μία
σολομώντειος λύση με τους Γερμανούς για την παραμονή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα με
ένα είδος stand by agreement. Που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι δεν έχει άρει
καμία από τις επιφυλάξεις του για τη «βιωσιμότητα του χρέους». Αλλά θα
συνεχίσει να είναι κοντά μας για να μας... μαστιγώνει.
Τραγική εικόνα αποτυχίας,
λοιπόν, και, να... χαρείτε πουλάκια μου εκεί στου Μαξίμου, μη μας ζαλίζετε με
τη δήθεν «έξτρα λαρτζ δόση» και τη διασύνδεση «για πρώτη φορά» των ρυθμών
ανάπτυξης με το χρέος. Αυτό το τελευταίο χωρίς να εξειδικεύεται ούτε στο
ελάχιστο είναι και από τη φύση του αντιφατικό. Τα πρωτογενή πλεονάσματα που
εξασφαλίζουν την εξυπηρέτηση του χρέους ακυρώνουν την ανάπτυξη. Μόνον οι Γάλλοι
του Μακρόν θα μπορούσαν να επινοήσουν μια τέτοια φόρμουλα... εποικοδομητικής
ασάφειας για να πουν ότι κάτι έκαναν...
Οσο για τη δόση, πάρτε τα 6,9
δισ. για να πληρώσετε τις υποχρεώσεις προς τους δανειστές σας, πάρτε και κάτι
ψιλά (800.000.000) για να πληρώσετε τα ληξιπρόθεσμα στο Lidl, στη Fraport, στις
ευρωπαϊκές φαρμακοβιομηχανίες ή όποιον άλλο περιλαμβάνει ο κατάλογος του
Σόιμπλε, αφού όμως εξασφαλίσετε την ασυλία των εντεταλμένων του ΤΑΙΠΕΔ, και
πληρώσετε τα δικαστικά έξοδα του αξιότιμου κυρίου Γεωργίου της ΕΛ.ΣΤΑΤ. που τον
ταλαιπωρείτε... Για τα υπόλοιπα ψιλά (άλλα 800.000.000) ελάτε τον Σεπτέμβριο
που ανοίγουν και τα χειμερινά σινεμά. Εως τότε κάποιο άλλο αφήγημα θα έχετε
σκεφτεί...
Είναι αναμφισβήτητα έξυπνος
άνθρωπος ο πρωθυπουργός, δεν ξέρω όμως αν ανήκει πλέον στην κατηγορία των
μαζοχιστών. Του αρέσει δηλαδή να αυτοδιαψεύδεται πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις και
να γίνεται διεθνής περίγελως.
ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΑΣ ΜΕ ΕΝΑ LIKE ΣΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΕΛΙΤ ΕΛΛΗΝΩΝ
