ΑΣΤΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ !

Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που βρίθει από ιστορίες για παράξενα κτήρια και αστικούς μύθους. Στα 500 χρόνια της νεότερης ιστορίας της, αναδείχθηκε πρώτα ως οθωμανική και αργότερα ως ελληνική μητρόπολη.
Στην ίδια περίοδο ήταν επίσης μια εβραϊκή πόλη, καταφύγιο για χιλιάδες Σεφαραδίτες κυνηγημένους από την ισπανική Ιερά Εξέταση. Χριστιανοί, Mουσουλμάνοι και Εβραίοι σχημάτιζαν έτσι μια από τις πιο πολύμορφες κοινωνίες της Μεσογείου και της Ευρώπης.

Ωστόσο, η ατμόσφαιρα της πόλης είναι ακόμα στοιχειωμένη από τα φαντάσματα των μεγάλων ιστορικών κοινοτήτων που τη μοιράστηκαν, από τις περιπέτειες των λαών και των ανθρώπων που συναντήθηκαν στην πολυτάραχη ιστορία της.

Ακολουθεί ένας οδηγός που σας ξεναγεί στα πιο αινιγματικά και τρομακτικά μέρη της.

 Το στοιχειωμένο σπίτι

Ένα απ’ αυτά, σε κακή κατάσταση, μισογκρεμισμένο, βρίσκεται στην γωνία της οδού Β. Όλγας και Μ. Ψελλού. Είναι γνωστό ως η στοιχειωμένη βίλα.

Η ιστορία αυτού του σπιτιού δεν αφορά την αρχιτεκτονική του, ούτε αυτούς που το έχτισαν ή το κατοίκησαν, γιατί μάλλον δεν υπάρχουν οι σχετικές πληροφορίες. Η ιστορία του γνωστού ως “στοιχειωμένο σπίτι” είναι οι διαφορετικές και μάλλον αρκετές δοξασίες περί θορύβων και κραυγών των φυλακισμένων πνευμάτων που ακούγονται τα βράδια, περί της κακής κατάληξης όσων θέλησαν είτε να το κατεδαφίσουν, είτε να το κατοικήσουν, είτε να το φωτογραφίσουν…

Η ιστορία του κτιρίου ξεκινά το 1919 όταν και κτίστηκε. Από την αρχή, η όλη υπόθεση ήταν προβληματική, αφού ο δεύτερος όροφος του σπιτιού κατέρρευσε δυο φορές το 1919, πριν ολοκληρωθεί το χτίσιμο και οι μελέτες έδειξαν ότι ήταν «κομμένο το μπετόν». Σαν σύμπτωση θα έλεγε κανείς, σήμερα, ο δεύτερος όροφος είναι γκρεμισμένος ακριβώς στα ίδια σημεία που γκρεμιζόταν και τότε! Αναφορές λένε ότι αρχικά ήταν ένα καζίνο το οποίο επισκεπτόντουσαν πολλοί Εβραίοι. Έπειτα όμως από κάποια χρόνια, την εποχή της κατοχής, φημίζεται πως έγινε κέντρο βασανιστηρίων για πολλούς Εβραίους με αποτέλεσμα το σπίτι να έχει θεωρηθεί από πολλούς μέρος με αρνητική ενέργεια.

Το σπίτι αυτό το συνοδεύει μια μεγάλη παλιά κατάρα, και όποιος προσπαθήσει να το γκρεμίσει κινδυνεύει να πεθάνει.

Ερχόμενοι στην δεκαετία του ’80 η ιστορία θέλει δύο εργολάβους να αναλαμβάνουν την κατεδάφισή του. Όμως την ημέρα που υπέγραψαν τα συμβόλαια για το ξεκίνημα της εργολαβίας, ο ένας πέθανε από την καρδιά του και ο άλλος σκοτώθηκε σε τροχαίο ταξιδεύοντας για Αθήνα, κάνοντας πολλούς να πιστέψουν πως το σπίτι είναι στοιχειωμένο από όσους χάθηκαν σε αυτό βρίσκοντας τραγικό θάνατο. Πνεύματα νεκρών που βρίσκονται εγκλωβισμένα στη διάσταση μας, προσπαθώντας να αποκαταστήσουν τον άδικο τρόπο που πέθαναν.

Μία άλλη ιστορία θέλει μια οικογένεια τσιγγάνων να είχε νοικιάσει τον πρώτο όροφο ως κατάλυμα για να μείνει κάποιες μέρες. Το ίδιο βράδυ όμως, έφυγαν χωρίς να πουν τίποτα σε κανέναν. Ειπώθηκε πως άκουγαν τρομερούς θορύβους και ουρλιαχτά να έρχονται από τα δωμάτια και από το ανεξερεύνητο υπόγειο.

Μυστηριώδης παραμένει η ιστορία ενός φωτογράφου Θεσσαλονικιού, ο οποίος πήγε να φωτογραφίσει το οίκημα. Δεν μπόρεσε όμως διότι ένιωσε σύρματα να πιέζουν το στομάχι του και η φωτογραφική του μηχανή έπεσε κι έσπασε. Τότε αποφάσισε να ηχογραφήσει ήχους με ένα μαγνητοφωνάκι που πάντα κουβαλούσε μαζί του. Αργότερα, έβαλε να ακούσει και πάλι την κασέτα. Ανάμεσα στη βουή από τα αμάξια της Βασιλίσσης Όλγας και τα γαβγίσματα ενός σκύλου, υπήρχε ένα «κενό» 7 δευτερολέπτων. Ξανάβαλε την κασέτα να ακούσει πιο προσεχτικά και άκουσε κάτι σαν βαριά βήματα να σέρνονται και να πλησιάζουν αλλά και κάτι ψιθύρους που δεν καταλάβαινε τι έλεγαν…
Κατά καιρούς ακόμη, είχε ειπωθεί πως τα βράδια ακούγονται περίεργοι θόρυβοι, κραυγές που στοιχειώνουν την σκέψη των γύρω κατοίκων, κρύσταλλα που σπάνε, καθώς και φώτα που αναβόσβηναν μόνα τους, ρίχνοντας περισσότερο σκοτάδι στην όλη υπόθεση.

Αυτό είναι το κόκκινο σπίτι στην Αγίας Σοφίας.

Τ ο κόκκινο σπίτι αποτελεί ένα Ορόσημο της Θεσσαλονίκης. Στέκεται επάξια δίπλα στην εκκλησία του Αγ. Δημητρίου, δίπλα στο μνημείο του Λευκού Πύργου. 

Εδώ ο θρύλος λέει ότι δεν κατοικούν φαντάσματα, αλλά βρικόλακες ή “πρόσγειοι” όπως τους λέγανε κάποτε στη Θεσσαλονίκη. Έχει παράξενα σύμβολα σκαλισμένα, ενώ σήμερα -παρόλο που βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση- κανένας όροφός του δεν κατοικείται.

Η ιστορία του ξεκινάει το 1926. Έκτοτε, αυτό έχει συνδεθεί με άτυχα και τραγικά γεγονότα τα οποία γέννησαν πολλούς αστικούς μύθους.

Θεμελιώθηκε το 1926, υπό την εντολή του Γρηγορίου Λόγγου, ο οποίος ήταν ένας μεγάλος επιχειρηματία κλωστοϋφαντουργίας από τη Νάουσα. 

Ο Γρηγόριος Λόγγος κατοίκησε στον 3ο όροφο, τον πιο πολυτελή όροφο του κτιρίου και τον πιο πλούσια διακοσμημένο. Το 1937 ωστόσο, η συμφορά του χτύπησε την πόρτα, το εργοστάσιό του έπιασε φωτιά κι ο ίδιος χρεοκόπησε.

Η ιδιοκτησία μεταφέρθηκε στον αδερφό του, Ιωάννη Λόγγο, ο οποίος διατήρησε το Κόκκινο Σπίτι μέχρι τα χρόνια του πολέμου, όποτε επιτάχθηκε το κτίριο κι η Gestabo το διαμόρφωσε για να μοιάζει με κρατητήρια – βασανιστήρια. 

Το κτίριο έμεινε εγκαταλελειμμένο μέχρι και το 1992 που ήρθαμε εμείς εδώ. Κι όταν ήρθαμε εμείς εδώ, σκάβαμε για ημέρες ολόκληρες και μέσα στα ατελείωτα μπάζα βρήκαμε και κόκαλα.

Η παράξενη όψη του κτιρίου με τα χρόνια δημιούργησε διάφορους αστικούς μύθους. Κάποιοι το θεωρούν στοιχειωμένο, άλλοι λένε ότι κατοικείται από βρικόλακες ενώ διάφοροι άλλοι θεωρούν ότι υπάρχει μια κατάρα για όσους συνδέονται με το σπίτι.

Αυτοκτονίες, άνθρωποι που τρελαίνονται και μυστήρια γεγονότα έχουν συνδεθεί με το Κόκκινο Σπίτι.

Να πούμε πως αμέσως μετά την ανέγερσή του, η οικοδομική εταιρία που έχτισε το σπίτι χρεοκόπησε. 

Το σπίτι παρέμεινε πολλά χρόνια ακατοίκητο, υπήρχαν σπασμένα παράθυρα, πουλιά και ζώα φώλιαζαν εκεί και το λογικό είναι να ακούγονταν κάποιοι θόρυβοι. Αν το δούμε από τη λογική πλευρά.

Τώρα έχει ειπωθεί πως από το Κόκκινο Σπίτι, μετά τις 12 τα μεσάνυχτα έχουν δει ένα ζευγάρι ηλικιωμένων να βγαίνει από αυτό. Άλλοι μίλησαν για φωνές και τσακωμούς. Για τίποτα τέτοιο δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος.

Το Κόκκινο Σπίτι έχει περάσει στην ιδιοκτησία του κ. Ιβάν Σαββίδη και πλέον στο ισόγειο του κτιρίου λειτουργεί boutique της ΠΑΕ ΠΑΟΚ.

Οδός Μαύρης Πέτρας

Κατηφορίζοντας την οδό Ακροπόλεως στην άνω πόλη, συναντάει κανείς ένα μικρό στενό πλακόστρωτο δρομάκι, την περιβόητη οδό Μαύρης Πέτρας, που αν το περπατήσεις νομίζεις πως τα σπίτια γέρνουν από πάνω σου καθώς περνάς, παρακολουθώντας το κάθε σου βήμα. Συνεχίζοντας φτάνεις σε ένα αδιέξοδο, όπου ο θρύλος λέει πως κάθε τρεις μέρες, στις 12 το βράδυ εμφανίζεται ένας χαμένος δρόμος που κανείς δεν ξέρει που οδηγεί.

Σχεδόν στους πρόποδες του λόφου που είναι κτισμένη η Άνω Πόλη, λίγο παρακάτω από την οδό Μαύρης Πέτρας βρίσκεται μια μικρή πευκόφυτη έκταση, γνωστή ως οι Κήποι του Πασά. Το μέρος αυτό ήταν το ησυχαστήριο του Σειφουλάχ Πασά και των Οθωμανών Τεκτόνων που ανήκαν στον στενό του κύκλο, ο οποίος έκτισε εκεί ένα περίεργο σύμπλεγμα πέτρινων κατασκευών, γεμάτων μυστικιστικά σύμβολα.

Η ιστορία της οδού της Μαύρης Πέτρας χάνεται στα γραφόμενα διαφόρων ανθρώπων, στον έντυπο τύπο, σε βιβλία αλλά ακόμη και σε ξένα κείμενα! Η Οδός είναι πολύ εύκολη να βρεθεί. Οδικώς ή με τα πόδια, είναι περίπου η ίδια η διαδρομή.

Αν π.χ. είναι κάποιος στην Καμάρα και θέλει να πάει προς τα εκεί, απλά ανεβαίνει τέρμα πάνω την Εθνική Αμύνης, συνεχίζει προς τον Άγ. Δημήτριο (νοσοκομείο) και στην συνέχεια, στρίβει δεξιά στην Ακροπόλεως. Εκεί, μετά από 200 μέτρα περίπου, ο δρόμος χωρίζει (πάνω και κάτω). Πηγαίνει προς τα πάνω και στα 20 μέτρα υπάρχει μία στάση λεωφορείου όπου ακριβώς από πίσω της είναι το στενάκι της οδού Μαύρης Πέτρας (να σημειωθεί εδώ ότι παλαιότερα δεν υπήρχε εκεί η στάση του λεωφορείου…).

Προσωπικά, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση του στενάκι αυτό! Είναι πλακόστρωτο (όπως οι περισσότεροι δρόμοι στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης), με πολύ στενά περάσματα που με το ζόρι φτάνει τα 2,5-3 μέτρα άνοιγμα. Αριστερά και δεξιά υπάρχουν κανονικά σπίτια, παράθυρα και είσοδοι των σπιτιών. Το στενάκι δεν πρέπει να ξεπερνάει τα 50 μέτρα συνολικού μήκους (συνυπολογίζοντας τα μικρά στενάκια που σχηματίζει στο πέρας του). Στα θετικά είναι η υπέροχη θέα που έχει κανείς καθώς από μερικά συγκεκριμένα σημεία του, απλώνεται στα πόδια του όλη η πόλη…

Σύμφωνα με το θρύλο (που είχα ακούσει από κάποιον…), εμφανίζεται όπως αναφέρατε παραπάνω μία “πύλη” που οδηγεί προς άγνωστη κατεύθυνση. Η Πύλη αυτή εμφανίζεται ανά τρεις μέρες (από ό,τι θυμάμαι), από τις 00:00 έως τις 00:15 και μετά εξαφανίζεται.

Μια ενδιαφέρουσα που διάβασα για την ιστορία του ονόματός της είναι αυτή που περιγράφει πώς το 1917 που κάηκε η πόλη, μια μαύρη πέτρα βρέθηκε στο βάθος ενός κρατήρα που άνοιξε με κρότο μεγάλο. Η πέτρα ήταν φτιαγμένη από σίδερο και μάλλον ήρθε απ΄το διάστημα. Αυτή η ιστορία “εξηγεί” και την δοξασία περί διαταραχής του μαγνητικού πεδίου της οδού και άρα την ύπαρξη της πύλης. Τότε ακόμα, λέει, στην γειτονιά σπίτια δεν υπήρχαν και σαν φτιάχτηκαν και σχηματίστηκε το στενό το ονόμασαν οδό Μαύρης Πέτρας λόγω του συμβάντος.

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο πέσαμε πάνω σε μια ταινία μικρού μήκους με την ονομασία Οδός Μαύρης Πέτρας" "Black Stone str" που αναφερόταν στον αστικό μύθο που ακολουθεί την οδό Μαύρης Πέτρας. Μια πολύ καλή δουλειά με γυρίσματα στο Berlin και στο Rover bar

Αυτοί είναι οι λεγόμενοι “κήποι του Πασά” στην Άνω Πόλη. Αινιγματικές νανόμορφες κατασκευές που θεωρούνται από κάποιους ως “ενεργειακά φορτισμένος τόπος”.

Θα τους δείτε ανεβαίνοντας για την Άνω Πόλη από την οδό Ελένη Ζωγράφου (νοητή προέκταση της Εθνικής Αμύνης), βρίσκονται στη δεξιά πλευρά, ακριβώς απέναντι από τα κάστρα, πίσω από το νοσοκομείο Άγιος Δημήτριος.
Πηγή: cityportal.gr

Θα τους δείτε ανεβαίνοντας για την Άνω Πόλη από την οδό Ελένη Ζωγράφου (νοητή προέκταση της Εθνικής Αμύνης), βρίσκονται στη δεξιά πλευρά, ακριβώς απέναντι από τα κάστρα, πίσω από το νοσοκομείο Άγιος Δημήτριος.
Πηγή: cityportal.gr

Θα τους δείτε ανεβαίνοντας για την Άνω Πόλη από την οδό Ελένη Ζωγράφου (νοητή προέκταση της Εθνικής Αμύνης), βρίσκονται στη δεξιά πλευρά, ακριβώς απέναντι από τα κάστρα, πίσω από το νοσοκομείο Άγιος Δημήτριος.

Το μέρος αυτό ήταν το ησυχαστήριο του Σειφουλάχ Πασά και των Οθωμανών Τεκτόνων που ανήκαν στον στενό του κύκλο, ο οποίος έκτισε εκεί ένα περίεργο σύμπλεγμα πέτρινων κατασκευών, γεμάτων μυστικιστικά σύμβολα. Μεγάλο μέρος αυτού του περίεργου συμπλέγματος αποτελείται από πέτρες που σχηματίστηκαν από την πτώση κεραυνών στην άμμο, και είναι άγνωστο πώς ή από πού μεταφέρθηκαν εκεί. Το μέρος αυτό θεωρείται ενεργειακός τόπος, με διάφορες ανεξήγητες αναφορές για διάθεση ευφορίας ή χρονικά κενά, ενώ οι οπαδοί της ιερής γεωγραφίας το θεωρούν κομβικό γεωμαγνητικό σημείο.

Τα περίεργα σύμβολα στον τοίχο καθώς και η στοά που δεν οδηγεί πουθενά, κινούν τις υποψίες πως πρόκειται για έναν τόπο συνεύρεσης των Οθωμανών τεκτόνων της Θεσσαλονίκης. Και, ίσως, πολλά να συνέβαιναν εκεί, με την κάλυψη του ότι “πρόκειται απλώς για κήπους”… Φήμες, επίσης, λένε πως οι Κήποι του Πασά παλιότερα αποτελούσαν το τέλος των κατακομβών της Θεσσαλονίκης, έξω από τα όρια της πόλης, που χάραζαν κάποτε τα κάστρα.

Στους κατοίκους αλλά και στους επισκέπτες της Θεσσαλονίκης είναι άγνωστη η μεταφυσική τους σημασία.. Υπάρχουν ιστορίες με έντονο το μεταφυσικό στοιχείο, δεδομένου πως οι κήποι βρίσκονται κοντά σε πολλά παλιά και νεώτερα νεκροταφεία.

Δυστυχώς σήμερα το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σχηματίσουμε μια εικόνα για το πως πρέπει να ήταν οι Κήποι του Πασά όταν χτίστηκαν. Και αυτό γιατί η φθορά τους είναι πολύ μεγάλη σε βαθμό που να αλλοιώνει το αρχικό σχέδιο.

Αυτή είναι, λοιπόν, η Θεσσαλονίκη όπως τη βλέπουμε κάτω από το πρίσμα των τρομακτικών θρύλων και παραδόσεων. Αν βρήκατε ενδιαφέροντα τα μέρη που παρουσιάστηκαν εδώ, τότε την επόμενη φορά που θα την επισκεφτείτε, κανονίστε ώστε να τα απολαύσετε από κοντά. Κατά προτίμηση στο φως της ημέρας, διότι ποτέ δεν μπορεί να είναι σίγουρος κανείς…

Πηγές:                                  ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΑΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ LIKE  ''ΕΔΩ''

seleo.gr
thessalonikiartsandculture.gr
thesecretrealtruth.blogspot.com/
my-blo.pblogs.gr

ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΑΣ ΜΕ ΕΝΑ LIKE ΣΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΕΛΙΤ ΕΛΛΗΝΩΝ