Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ....

Ο Νίκος Δήμου είναι ο κλαρινογαμπρός της ελληνικής διανόησης. Κάθε εποχή έχει και την ανάλογη ποιότητα διανοούμενων που της αξίζει. Η ελληνική χρεοκοπία δεν ήταν ένα απομονωμένο γεγονός - ήταν αποτέλεσμα του πολιτικοοικονομικού οικοσυστήματος που καλλιέργησε και κατανάλωσε μεγάλες ποσότητες ψευδαισθήσεων στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

 Αν οι Έλληνες γίνουν λιγότερο Έλληνες, αν απορροφήσουν περισσότερα ευρωπαϊκά κονδύλια, αν παραδώσουν περισσότερη εθνική κυριαρχία στις πεφωτισμένες τάξεις των ευρωκρατών, τότε, η ευρωπαϊκή Ελλάδα θα γίνει πραγματικότητα. Αυτή η περιγραφή, που τόσο μοιάζει με καρικατούρα, δυστυχώς έχει την ατυχία να συνοψίζει με έναν υψηλό βαθμό ακρίβειας τα πιστεύω των ευρωλιγούρηδων.
Όπως σε πολλά άρθρα του έτσι και στα δύο τελευταία, ο κ. Δήμου προσπαθεί να αποδομήσει ότι εκλαμβάνει ως εθνικούς μύθους. Έτσι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν ήταν στην Αγία Λαύρα, η ναυμαχία στο Ναυαρίνο ήταν η μόνη σύγκρουση που μετράει και οι Έλληνες είχαν εν τω μεταξύ εμφυλίους. Όπως έγραψε ο Κώστας Χατζηαντωνίου, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ήταν στην Αγία Λαύρα στις 17 Μαρτίου (ναι, δεν έγινε όλη η επανάσταση σε μια ημέρα) και για να υπάρξει το Ναυαρίνο πρώτα έπρεπε να υπάρξει ένας εξαετής ένοπλος και αιματηρός αγώνας. Όσο για το γεγονός ότι οι Έλληνες τρωγόντουσαν μεταξύ τους, τίποτα το καινούργιο εδώ. Άλλες επαναστάσεις είναι απλά εμφύλιοι πόλεμοι, βλέπε γαλλική, βρετανικές και ρώσικη. Το ότι ο κ. Δήμου κατηγορεί ειδικά τους Έλληνες γι’ αυτό το θέμα απλά αποδεικνύει το εύρος της άγνοιας του.
Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην περίπτωση του κ. Δήμου είναι η εμμονή του στην αποδόμηση των κατά την γνώμη του εθνικών μύθων. Ο κ. Δήμου ευαγγελίζεται ότι πάνω απ’ όλα πρέπει να κυριαρχήσει η ιστορική αλήθεια, όπως την αντιλαμβάνεται αυτός φυσικά, με όποιες και αν είναι οι συνέπειες για την εθνική ταυτότητα, πολιτισμό και κληρονομιά. Αν υποθέσουμε ότι η ιστορική αλήθεια είναι αυτό που τον ενδιαφέρει - παρά τα πολλά μονόπλευρα λάθη που κάνει - τότε θα έχουμε μεγάλη δυσκολία στο να εξηγήσουμε γιατί αυτή η διάθεση του κ. Δήμου είναι εξόχως επιλεκτική.

Να σημειώσουμε εδώ ότι το βιβλίο της κας Ρεπούση ήταν μια τέτοιου είδους προσπάθεια όπου ο σκοπός ήταν συμφιλίωση των λαών και έτσι η ιστορική αλήθεια της σφαγής της Σμύρνης μετατράπηκε σε στριμωξίδι. Για Δήμου, Ρεπούση και λοιπούς συνοδοιπόρους, η ιστορική αλήθεια είναι μόνο χρήσιμη όταν νομίζουν ότι εξυπηρετεί τις πολιτικές τους επιδιώξεις. Σε διαφορετική περίπτωση, η δημιουργία μύθων και προπαγάνδας δεν είναι μόνο αποδεκτή, αλλά επιβεβλημένη. Τρικυμία εν κρανίω, αντιφάσεις, υποκρισία, όλα ισχύουν.

Ο κ. Δήμου και η κα Ρεπούση παρουσιάζονται ως ανατρεπτικές μορφές που ταράζουν τις φαντασιώσεις ενός έθνους, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι απόψεις τους μπορεί να είναι μειοψηφικές στους πολίτες, αλλά είναι πλειοψηφικές στα ΜΜΕ και στους ανώτερους θεσμούς του κράτους. Έτσι στην πρόσφατη συνέντευξη στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ ο κ. Δήμου θα επαναλάβει τα χιλιοειπωμένα ότι η Ελλάδα είναι η τελευταία χώρα της Ευρώπης που δεν υπάρχει διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας, αλλά και πάλι δεν θα βρεθεί ένας δημοσιογράφος να του πει ότι π.χ. η βασίλισσα Ελισάβετ δεν είναι μόνο αρχηγός του κράτους αλλά και αρχηγός της εκεί εκκλησίας ή ότι το γερμανικό κράτος πληρώνει τους μισθούς των καθολικών και προτεσταντών κληρικών.
Ο κ. Δήμου που αυτοπαρουσιάζεται ως ο άνθρωπος που λέει αλήθειες που πονάνε έχει πάντοτε ένα δημόσιο βήμα γιατί οι απόψεις του συμβαδίζουν απολύτως με τα πιστεύω και τις αρχές του μεταπολιτευτικού κατεστημένου. Όταν στην ίδια τηλεοπτική συνέντευξη είχε την δυνατότητα να ταράξει τα νερά των κρατούντων, αλλά και των πολιτών στο θέμα του κρατισμού, απλά επέλεξε την πεπατημένη. Το κράτος είπε «δεν είναι όσο μεγάλο όσο μας έλεγαν». Δεν υπάρχουν υπεράριθμοι στο δημόσιο. Οι ρηξικέλευθες οικονομικές του προτάσεις περιελάμβαναν «ολική ψηφιοποίηση» και ένα ακόμη κρατικό σχέδιο για 100.000 θέσεις εργασίας (πενταετές μήπως;). Όλος αυτός ο ανατρεπτικός οίστρος, τελικά, ένα ακόμα βαριεστημένο μεταπολιτευτικό κλισέ.

Ο Νίκος Δήμου, ιδρυτικό στέλεχος του "Ποταμιού", υπαναχώρησε των θέσεών του, υποβιβάστηκε σε ...τυχαίο ψηφοφόρο από τον αρχηγό του κόμματος Σταύρο Πωστονλένε, και δήλωσε ότι ως τις εκλογές δε θα κάνει άλλες δημόσιες δηλώσεις. 

Κότα είναι αυτός που πετάει την αρλούμπα του και μόλις τον κράξουν λουφάζει. 
Ούτως ή άλλως, η κότα δε συμμετέχει στον καυγά που η ίδια άρχισε, στέκεται στην άκρη και διασκεδάζει με τους άλλους να δέρνονται. Πολύ μάγκας.
Η μαγκιά όμως είναι να κάνεις ακτιβισμό ενάντια στα κτηνώδη θρησκευτικά έθιμα όπως οι γάμοι παιδιών με ενήλικες, οι τελετές αυτομαστίγωσης και το βιβλικό δίκαιο ραβδισμού και λιθοβολισμού που πλαγίως εισάγονται στη χώρα δια των φορέων τους, των παρανόμων μεταναστών από ισλαμικές χώρες.
Δεν είναι μαγκιά να χαρακτηρίζεις τη μεταφορά της αγίας λαμπάδας ούτε της ολυμπιακής φλόγας "ειδωλολατρία" και να ζητάς το λόγο για τα έξοδα που κάνει το κράτος.... μαγκιά είναι να απαιτήσεις να πληρώνουν οι φίλαθλοι στα γήπεδα την αστυνομική δύναμη που επιτηρεί τους αγώνες ποδοσφαίρου, κύριε Δήμου, και να απαιτήσεις την ακύρωση της άνευ ανταλλάγματος παραχώρησης 50 στρεμμάτων ελληνικής γης στην καρδιά της Αθήνας για τις θρησκευτικές ανάγκες κάποιων που δεν θα' πρεπε να βρίσκονται στη χώρα σου.
Αν σε έπιασε το φιλότιμο δηλαδή να μας κάνεις "οικονομία".

Και βέβαια, μαγκιά είναι να υποστηρίζεις τις όποιες απόψεις σου μέχρι τέλους, όχι να λες "καλά ρε παιδιά, δεν είπαμε και τίποτα" ή "καλά αφού είστε τέτοιοι, δε σας ξαναμιλάω". Αυτά αρμόζουν σε 12χρονα και 5χρονα, ενώ ο κύριος Δήμου γεννήθηκε το 1935. Πολιτεύεται όμως με προοπτική για το μέλλον.

Πόσους ακόμα ξεμωραμένους υπερήλικες θα μας πλασάρουν ως υποψήφιους σωτήρες μας άραγε;