Εὐδοξία Αὐγουστίνου,
Φιλόλογος - Θεολόγος
«Αἰὲν ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον
ἔμμεναι ἄλλων» (=Πάντα νά ἀριστεύεις καί νά ξεπερνᾶς τούς ἄλλους), ἀντηχεῖ
στούς αἰῶνες ἡ ὁμηρική ἰαχή-συμβουλή, πού ἔδωσε ὁ
Ἱππόλοχος ἀπό τή Λυκία στόν γιό του Γλαῦκο πρίν φύγει γιά τήν Τροία, νά πολεμήσει τούς Ἕλληνες (Ζ, 208). Ἔκτοτε μέχρι καί σήμερα τά παιδιά ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων μάθαιναν νά καλλιεργοῦν τήν ἅμιλλα. «Τὰ ἀγαθὰ κόποις κτῶνται». Καί ἀναγνώριζαν αὐτόν πού προσπαθοῦσε καί διακρινόταν.
Ἱππόλοχος ἀπό τή Λυκία στόν γιό του Γλαῦκο πρίν φύγει γιά τήν Τροία, νά πολεμήσει τούς Ἕλληνες (Ζ, 208). Ἔκτοτε μέχρι καί σήμερα τά παιδιά ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων μάθαιναν νά καλλιεργοῦν τήν ἅμιλλα. «Τὰ ἀγαθὰ κόποις κτῶνται». Καί ἀναγνώριζαν αὐτόν πού προσπαθοῦσε καί διακρινόταν.
Στίς ἡμέρες μας ὅμως αὐτό πού φαινόταν αὐτονόητο,
ἀποδομεῖται -γιά μιά ἀκόμη φορά σέ περίοδο θέρους- μέ τό νέο προεδρικό διάταγμα
(79/ΦΕΚ 109/1 Αὐγούστου 2017, ἄρ.3), τό ὁποῖο προβλέπει: «Σημαιοφόροι,
παραστάτες καί ὑπεύθυνοι γιά τήν κατάθεση στεφάνου ὁρίζονται μαθητές τῆς ΣΤ΄
τάξης... Ἡ ἐπιλογή σημαιοφόρων, παραστατῶν καί ὑπευθύνων κατάθεσης στεφάνου
πραγματοποιεῖται μέ κλήρωση ἀνάμεσα στό σύνολο τῶν μαθητῶν τῆς τάξης».
Πρόκειται γιά μία ἀντιπαιδαγωγική ἀπόφαση, πού
ὑπονομεύει φανερά τήν ἀξία τῆς ἀριστείας καί τή δύναμη τῆς εὐγενοῦς ἅμιλλας
καί τίς ἀντικαθιστᾶ μέ τήν ἐπιβράβευση τῆς ἥσσονος προσπάθειας καί τῆς ψευτο-ἰσότητας.
Ἐπιπλέον, ἀποτυπώνει τήν ἀδυναμία τῶν ἰθυνόντων νά ἀντιληφθοῦν τή σημασία πού
ἔχει ἡ ἐπιβράβευση τῶν ἀρίστων μέ τήν τιμή νά φέρουν τό ἐθνικό σύμβολό μας, ὅπως
γινόταν μέχρι καί τό τελευταῖο σχολικό ἔτος. Πράγματι, γιά τόν μαθητή, πού
σκέφτεται ὅτι ἡ σημαιοφορία εἶναι μέγιστη τιμή καί ἀκολουθεῖ ὡς διάκριση γιά
τήν προσπάθεια τήν ὁποία καταβάλλει, ὁ λογισμός αὐτός ἔχει σημαντική παιδευτική
ἀξία• λειτουργεῖ ὡς κίνητρο γιά τή μελέτη του.
Ἀσφαλῶς, μέ τά νέα μέτρα πρόδηλο εἶναι τό
χτύπημα στήν ἀριστεία. Τό δημόσιο σχολεῖο, προφανῶς, ἀρκεῖται στό νά παράγει
«μετριότητες», σύμφωνα μέ τά πρότυπα τῆς ἐκπαίδευσης τῆς ἀμάθειας. Ἔτσι, τό
μήνυμα πού περνᾶ στή νέα γενιά εἶναι ὅτι δέν χρειάζονται προσπάθεια καί
προσωπικός ἀγώνας γιά τήν ἐπιτυχία καί τήν καταξίωση, ἀλλά μόνον τύχη.
Δικαιολογημένα παρατηροῦσε ἡ γαλλίδα ἑλληνίστρια Ζακλίν ντέ Ρομιγύ: «Ἡ πολιτεία
ἀκολουθεῖ, δυστυχῶς, τόν χειρότερο δρόμο, κατεβάζει τό ἐπίπεδο τῶν σπουδῶν. Ἀντί
νά τό ὑψώσει ἐκεῖ πού μποροῦν νά φτάσουν οἱ λίγοι καλοί, τό κατεβάζει ἐκεῖ πού
φτάνουν οἱ πολλοί κακοί. Τό νά κάνεις ἐκπτώσεις στήν ἐκπαίδευση δέν εἶναι
δημοκρατική ἰδέα... Ἡ δημαγωγική τάση γιά ἐπιείκεια πρός τούς πολλούς πηγάζει ἀπό
τήν ἀλλαγή τῶν ἀνώτατων στόχων τῆς παιδείας, πού πρέπει νά μένουν ἀναλλοίωτοι
γιά ὅλους».
Ἡ σημαία, ἐξάλλου, συμβολίζει τούς ἀγῶνες καί
τίς θυσίες τοῦ λαοῦ μας γιά τήν ἀνεξαρτησία του• παράλληλα ἐκφράζει τήν ἐθνική
μας ἑνότητα καί τή θρησκευτική μας πίστη, συνδέοντας ἄρρηκτα πίστη καί
πατρίδα. Μέ τό νέο ὅμως Π.Δ. ὑποβαθμίζεται ἡ σημαία ὡς σύμβολο. Τί ἀξία ἔχει ἕνα
σύμβολο, τό ὁποῖο “μπαίνει” στήν κληρωτίδα, γιά νά τό φέρει κανείς σέ μία
παρέλαση; Ἡ κλήρωση συνεπῶς δέν στρέφεται μόνον κατά τῶν ἀρίστων. Στόχο ἔχει
κυρίως τή σημαία ὡς ἐθνικό σύμβολο -ἴσως ἐνοχλεῖ καί ὁ σταυρός-, πού εἶναι
ταυτισμένο μέ τήν πορεία τοῦ ἔθνους. Αὐτό εἶναι τό πρῶτο καί βασικό πλῆγμα. Ἕνα
ἔθνος ὅμως πού ἀποδομεῖ τά σύμβολά του καί σφυροκοπᾶ τήν ἱστορία του εἶναι
σάν νά οἰκοδομεῖ τά θεμέλιά του ἐπάνω στήν ἄμμο.
Στό νέο διάταγμα δέν προβλέπεται, ἐπίσης, ἡ
παρουσία σημαιοφόρων καί παραστατῶν στίς ἐπίσημες δοξολογίες ἑορτασμοῦ τῶν ἐθνικῶν
ἐπετείων. Ἔκδηλη εἶναι ἡ προσπάθεια στή συνείδηση τῶν παιδιῶν νά ἀποσυνδεθεῖ ἡ
Ἐκκλησία ἀπό τούς ἐθνικούς ἑορτασμούς, ὅ-που καθιερώθηκε νά εἶναι παροῦσα
λόγῳ τῆς παράδοσής μας καί τῆς ἱστορίας μας ὡς μάρτυρας τῶν θυσιῶν γιά τήν ἐλευθερία
τῆς πατρίδος μας. Φέρνουμε τίς σημαῖες
μέσα στούς ναούς στίς ἐθνικές ἐπετείους, γιατί κάτι ἀντίστοιχο συνέβη
μέ τά λάβαρα κατά τή διάρκεια τῶν ἐπαναστατικῶν ἐξεγέρσεών μας. Ὅσοι δέν ἀντέχουν
νά βλέπουν τή σημαία στίς ἐκκλησίες ἔχουν στό μυαλό τους ἄλλη πατρίδα καί ἄλλο
ἔθνος• ὄχι πάντως τήν Ἑλλάδα.
Ἄλλο ἐπίμαχο σημεῖο διαλαμβάνει: «Ἡ σημαία
παραμένει ἀνηρτημένη στόν ἱστό τοῦ σχολείου, ὅπως προβλέπεται σέ ὅλες τίς
δημόσιες ὑπηρεσίες». Δηλαδή τό Ὑπουργεῖο Παιδείας καταργεῖ ἀπό τά Δημοτικά
σχολεῖα τήν ἱερή στιγμή κατά τήν ὁποία γινόταν ἡ ἔπαρση τῆς σημαίας, ἐνῶ τά
παιδιά ἔψαλλαν τόν ἐθνικό ὕμνο μέ τό βλέμμα στραμμένο στή σημαία. Ἀπό πότε ὅμως
τό Δημοτικό Σχολεῖο, πού πρέπει νά λειτουργεῖ ὡς λίκνο μέσα στό ὁποῖο γαλουχεῖται
τό αὔριο καί ἡ ἐλπίδα τοῦ ἔθνους μας, μεταλλάχτηκε σέ ἁπλή δημόσια ὑπηρεσία;
Τί λόγο θά δώσουμε στίς γενιές πού θά ἀκολουθήσουν;
«Κριτές θά μᾶς δικάσουν οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί», ἐπισημαίνει ὁ ἐθνικός μας
ποιητής Κωστής Παλαμᾶς. Πῶς θά σταθοῦμε μπροστά στό κριτήριο τῆς ἱστορίας,
μπροστά στούς φοιτητές τοῦ ἱεροῦ Λόχου, πού θυσιάστηκαν στίς 7 Ἰουνίου 1821
στό Δραγατσάνι, προστατεύοντας τή σημαία, τόν εὔζωνα Κουκίδη, πού ἔπεσε ἀπό τόν
ἱερό Βράχο τῆς Ἀκροπόλεως τυλιγμένος μέ τήν ἑλληνική σημαία τό 1941, τήν κυρά τῆς
Ρῶ καί τήν κυρά τῶν Μαρασίων, πού μιά ζωή σήκωναν περήφανα τήν ἑλληνική σημαία,
τούς ἥρωες τῆς Κύπρου Σολωμό Σολωμοῦ καί Τάσο Ἰσαάκ, πού ἔπεσαν γιά τή σημαία
τό 1996;
Ἰδιαίτερη προσοχή χρειάζεται καί ἡ παράγραφος
πού ἀφορᾶ στόν ἐκκλησιασμό. Βάσει τῆς μέχρι τώρα ἰσχύουσας νομοθεσίας ὁ ἐκκλησιασμός
μποροῦσε νά πραγματοποιεῖται μία φορά τόν μήνα καί στά πλαίσια τῶν ἑορταστικῶν
ἐκδηλώσεων. Στό νέο Π.Δ. ἀναφέρεται πώς μπορεῖ νά γίνεται στά πλαίσια τῶν ἑορταστικῶν
ἐκδηλώσεων τῆς 28ης Ὀκτωβρίου, τῆς 25ης Μαρτίου, τῆς 17ης Νοεμβρίου, τῆς ἑορτῆς
τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν! Ἡ ἴδια ὅμως ἡ σχολική ζωή ἀποδεικνύει ὅτι δέν μπορεῖ νά
πραγματοποιηθεῖ ἐκκλησιασμός τήν παραμονή τῶν ἐθνικῶν ἐπετείων, ἀφοῦ ὀργανώνεται
σχολική γιορτή. Μήπως, τελικῶς, ἡ σχετική διάταξη ὁδηγεῖ τεχνηέντως στήν παντελῆ
κατάργηση τοῦ σχολικοῦ ἐκκλησιασμοῦ;
Ἄς μήν ἐφησυχάζουμε.
Βαδίζουμε ὁλοταχῶς καί ἀπροκάλυπτα πρός ἕνα πλήρη ἀποχριστιανισμό καί ἀφελληνισμό
τῆς παιδείας μας! Τό οὐδετερόθρησκο -καί ὄχι μόνο- σχολεῖο εἶναι πιά ὑπαρκτό.
Ἡ εὐθύνη ὅλων μας εἶναι ἀνείπωτα μεγάλη!
aktines.blogspot.gr
ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΑΣ ΜΕ ΕΝΑ LIKE ΣΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΕΛΙΤ ΕΛΛΗΝΩΝ