Το 1943 η κομμουνιστική τρομοκρατία είχε εξαπλωθεί για τα καλά στη κατεχόμενη Ελλάδα. Με ένα Ελληνικό κράτος ανύπαρκτο οι συμμορίτες έβγαζαν από τη μέση οποιονδήποτε είχαν έστω υπόνοιες ότι θα τους αντιστεκότανε, όταν θα προσπαθούσανε, μετά την απελευθέρωση να καταλάβουν τη χώρα. Οι χωρικοί κατατρομοκρατημένοι αναγκαζόντουσαν να παρατήσουν τις περιουσίες τους και να καταφύγουν στις πόλεις. Σύντομα στα αυτιά της κατοχικής κυβέρνησης έφτασε η κραυγή τους.
ΒΟΗΘΕΙΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΤΕ ΜΑΣ. Οι συμμορίτες μας σκοτώνουν. Αν δεν μπορείτε εσείς τουλάχιστον δώστε μας όπλα να προστατευτούμε μόνοι μας.
Η κυβέρνηση τελικά έπεισε τις κατοχικές αρχές, που με μεγάλη απροθυμία έδωσαν λίγα όπλα σε μερικούς Έλληνες, και υπό την «υψηλή» εποπτεία των Γερμανών κατάφεραν αρκετά κτυπήματα στους αριστερούς τρομοκράτες. Ήταν τα ηρωικά Τάγματα Ασφαλείας.
Υπήρχαν όμως και μερικοί που το μίσος τους για τους βαρβάρους κομμουνιστές τους οδήγησε στο άλλο άκρο. ΚΑΤΑΤΑΧΤΗΚΑΝ στο Γερμανικό στρατό και σαν αξιωματικοί της Βέρμαχτ πλέον οργάνωσαν αποσπάσματα «Γερμανοντυμένων». Στη τρομοκρατία του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ απάντησαν με περισσότερη τρομοκρατία. Όταν οι συμμορίτες σκοτώνανε έναν Έλληνα, μπαίνανε στο χωριό και για όποιον είχανε τη πληροφορία ότι ήταν κομμουνιστής τον εκτελούσανε ΧΩΡΙΣ ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ. Αν κάποιος τους έλεγε ότι ο τάδε ήταν κομμουνιστής, πηγαίνανε στο χωράφι του και την ώρα που δούλευε τον σκοτώνανε ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ, χωρίς να μπουν στο κόπο να την επαληθεύσουν. Αρχηγός ενός τέτοιου αποσπάσματος θανάτου ήταν και ο συνταγματάρχης Γεώργιος Πούλος. Η ιστορία του ήταν τέτοια που αν ζούσε σήμερα ένας Αισχύλος θα έγραφε μια ακόμα αθάνατη τραγωδία για τον Έλληνα που από αγνό πατριωτισμό συμμάχησε με τους Γερμανούς (διάβολο) και παρασύρθηκε σε ένα ξέφρενο ρυθμό αδελφοκτόνου σπαραγμού που τελικά κατέστρεψε και τον ίδιο.
Διαβάστε την ιστορία του, αλλά πριν τη διαβάσετε να ξέρετε ότι αν υπήρχαν μερικοί ακόμα σαν αυτόν τον συνταγματάρχη, η Ελλάδα μπορεί να μη ζούσε τον εμφύλιο σπαραγμό που έζησε αργότερα.
