7ο Σώμα του Πούλου
εγκαταλείπει την Κρύα Βρύση (Ιούλιος 1944). Οι περισσότεροι άνδρες του φορούν
γερμανικές στολές.
του έφεδρου λοχαγού Μενεμένη
και του Ανδρέα Αναγνωστόπουλου (παλαιού μακεδονομάχου από τη Κλεισούρα), πραγματοποιούσαν
πολλές επιδρομές εναντίον των ανταρτών της περιοχής, αλλά και των χωριών
που υποψιάζονταν πως βοηθούσαν τους αντάρτες (Ερμακιά).
Τον
Ιανουάριο του 1944 το εθελοντικό Σώμα του Πούλου δέχθηκε 90-100 άνδρες από την
Κρήτη. Φαίνεται πως η μικρή αυτή μονάδα δημιουργήθηκε στο νησί από έναν
ελληνομαθή Γερμανό επιλοχία της Μυστικής Αστυνομίας, τον Φριτς Σούμπερτ (Fritz
Schubert) . Ο Σούμπερτ είχε στρατολογήσει Κρητικούς εθελοντές, αλλά
και Γερμανούς του κοινού ποινικού δικαίου και των ταγμάτων φρουρίων, που
εμφανίστηκαν στο ελληνικό έδαφος το φθινόπωρο του 1943. Οι περισσότεροι
"Σουμπερτιανοί" ήταν φλογεροί πολέμιοι του κομμουνισμού, είτε άνεργοι
καιροσκόποι, είτε απλώς νέοι Κρητικοί, που αναζητούσαν την περιπέτεια,
διακρίνονταν δε για τη σκληρότητα τους. Η 5η Μεραρχία του ΕΛΑΣ. που βρισκότανε
στα ορεινά της Κρήτης, είχε ορκιστεί να καταστρέψει την ομάδα του Σούμπερτ με
κάθε μέσο. Αυτό είχε ως συνέπεια ο Σούμπερτ να μην τολμήσει πλέον κανένα
εγχείρημα έξω από τα Χανιά αν δεν συνοδευόταν από δυνάμεις της Wermacht. Έτσι η
αποτελεσματικότητα της ομάδας του, ήταν πολύ μειωμένη αφού η δράση της ήταν
περιορισμένη, Επί πλέον ο διοικητής της 22ης Αερομεταφερόμενης μεραρχίας (που
τότε στάθμευε στην Κρήτη) αντιπαθούσε τον Σούμπερτ και τους άνδρες του. επειδή
πίστευε πως η παρουσία τους ήταν επιζήμια. Οι 'Σουμπερτιανοί" είχαν
προκαλέσει τέτοιο θόρυβο στο νησί ώστε η γερμανική διοίκηση ήταν αναγκασμένη να
τους στείλει μακριά. Έτσι κατέληξαν στη Βέροια. μαζί με τον συνταγματάρχη
Πούλο, στις αρχές του 1944. Και οι δύο ομάδες πλέον συναγωνίζοντο ποια θα
διαπράξει τις μεγαλύτερες ωμότητες. Οι περισσότερες επιδρομές εναντίον των ανταρτών
από τους άνδρες του Πούλου ήταν εστιασμένες σε περιοχές όπου δρούσαν οι
αντάρτες του ταγματάρχη Καλαμπαλίκη της 10ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ. Οι Ελασίτες
δεν δίσταζαν να αντιμετωπίσουν τον τρόμο της Poulos Verband με αντιτρομοκρατία.
Οι επιθέσεις εναντίον του Πούλου άρχισαν την άνοιξη του 1944. Στην αρχή ήταν
παρενοχλητικές, σταδιακά όμως έγιναν συντονισμένες προσπάθειες ώστε η μονάδα
του να καταστραφεί πλήρως. Στις 6 Απριλίου, για παράδειγμα, μια μονάδα της 10ης
Μεραρχίας του ΕΛΑΣ από το Βέρμιο επιτέθηκε σε ένα τμήμα "Πουλικών"
την ώρα της αναφοράς τους. Όταν η μάχη τελείωσε, οι αντάρτες ισχυρίστηκαν ότι
είχαν σκοτώσει 83 άνδρες.
Τον Ιούλιο
του 1944 ομάδες "Πουλικών" και το 5ο Τάγμα Ασφαλείας Πτολεμαΐδας, υπό
τη διοίκηση του ταγματάρχη Μαλτέζου. πήραν μέρος στις επιχειρήσεις των Γερμανών
ανατολικά του Βερμίου εναντίον των ανταρτών της περιοχής. Η σχετική αναφορά του
Τάγματος μιλά για "μεγάλες απώλειες των κομμουνιστικών συμμοριών".
Σε λίγο
καιρό οι "πραιτοριανοί" του Πούλου έγιναν γνωστοί στα γύρω χωριά για
την ωμότητα τους. Τουφέκιζαν όσους χωρικούς υποψιάζονταν πως ήταν μέλη του ΕΛΑΣ
και επιτίθεντο στις γυναίκες που είχαν άνδρες στην αντίσταση. Πίσω από κάθε
φοβισμένο χωρικό έβλεπαν έναν υποψήφιο αντάρτη. Λεηλατούσαν τα σπίτια
παίρνοντας το ψωμί. το στάρι, το τυρί και τα γιδοπρόβατα που οι χωρικοί δεν
είχαν προλάβει να κρύψουν στα γύρω βουνά.
Πολλοί από
τους "Πουλικούς", όπως κάποιος Κακλαμάνης από την Καστοριά, ζητούσαν
"εισφορές" για τον "αντικομουνιστικό αγώνα" και
φορολογούσαν τους εμπόρους και τους βιοτέχνες της περιοχής.
"Ζητάμε
από τον ελληνικό λαό", έλεγε σε μήνυμα του ο κατοχικός πρωθυπουργός στις
αρχές του 1944. "να δείξει στοργή για τους άνδρες των Σωμάτων Ασφαλείας
που θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο για να διασφαλίσουν τη ζωή, την τιμή και την
ιδιοκτησία των πολιτών".
Λίγοι όμως
από τους "ειρηνόφιλους πολίτες" προς τους οποίους απευθύνθηκε ο
Ράλλης εμπιστεύονταν τα Τάγματα, αλλά και τις πολλές ανεξέλεγκτες συμμορίες
του ΕΛΑΣ που το όνομα τους είχε γίνει συνώνυμο της αυθαίρετης βίας.
