Επαφές Φέλμυ με άλλες προσωπικότητες και Βρετανούς.

Επαφές Φέλμυ με άλλες προσωπικότητες και Βρετανούς.

 

    Ο ίδιος ο Φέλμυ συζήτησε με τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό την αποφυγή καταστροφών της Αθήνας με διερμηνέα τον Βέμπερ. Ο Αρχιεπίσκοπος ενδιαφέρθηκε κυρίως για το Φράγμα του Μαραθώνα και την Ηλεκτρική.

Συζητήσεις έγιναν με τον Στρατηγό Θεόδωρο Πάγκαλο, Θεμιστοκλή Σοφούλη, τον στρατηγό της Χωροφυλακής Ντάκο και άλλες προσωπικότητες.

Ο Φέλμυ ζητούσε μέσω Δαμασκηνού από το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής να κηρυχθεί η Αθήνα και ο Πειραιάς ανοχύρωτη πόλη ώστε να διαφυλάξει τα στρατεύματα του. Αφού, άγνωστο για ποιο λόγο, οι Άγγλοι του το αρνήθηκαν, μονομερώς κήρυξε την Αθήνα ανοχύρωτη πόλη (όχι τον Πειραιά) με την παρακάτω επιστολή στον κατοχικό Δήμαρχο Αθηναίων Άγγελο Γεωργάτο:

 

Προς τον Δήμαρχον της πόλεως των Αθηνών      Κύριον Γεωργάτον      Γερμανικός στρατός εκήρυξε την πόλιν των Αθηνών ανοχύρωτον. Εξυπακούεται η αποχώρησις των γερμανικών στρατευμάτων από την περιοχήν της πόλεως.     Το μέτρον τούτο λαμβάνεται επί τη προσδοκία ότι θέλει ισχύσει επίσης και δια τον εχθρόν.      Φέλμυ      Αθήναι, τη 11/10/1944                                                       Στρατηγός της Αεροπορίας.

      Η δημοσίευση του ανωτέρου εγγράφου έγινε στις 12-10-1944 στις φιλελεύθερες εφημερίδες με την παρέμβαση του Θεμ. Σοφούλη.

    Το πρωί της 12ης Οκτ. 1944 γερμανικό "τιμητικό" απόσπασμα έρχεται από την Κηφισιά, καταθέτει στεφάνι στον Άγνωστο Στρατιώτη, παραδίδει συμβολικά τα κλειδιά της Αθήνας στο δήμαρχο Γεωργάτο και φεύγει. Αμέσως οι παρευρισκόμενοι ποδοπατούν το στεφάνι.

     Ο Φέλμυ φεύγει στις 11.30 το πρωί. Η σημαία υποστέλλεται από την Ακρόπολη. Η απελευθέρωση είναι γεγονός.

 

Επαφές Γερμανών με το ΕΑΜ και το ΚΚΕ

 

    Ο Βέμπερ έκανε συζητήσεις και με το ΕΑΜ. Ποτέ οι Κομμουνιστές δεν δέχθηκαν ότι έκαναν τέτοιες συζητήσεις, για τις οποίες κατηγορούν τους αντιπάλους τους. Και όμως έκαναν!! Συναντήθηκε μέσω του Μ. Φούμη με τους ΕΛΑΣίτες ταγματάρχη Βελή, λοχαγό Μπαλάσκα και Γιάννη Δαμοράκη, πολιτικό υπεύθυνο ΕΛΑΣ, χωρίς θετικό αποτέλεσμα για τους Γερμανούς διότι ο ΕΛΑΣ θεωρούσε απαραίτητη την παρουσία Βρετανών. Τελικά μέσω τρίτου ήρθαν σε επαφή με τον αρχηγό του ΕΛΑΣ Στρατηγό Στεφ. Σαράφη ο οποίος έδωσε εντολή στα στρατεύματα του ΕΛΑΣ να αποφύγουν εχθροπραξίες με τον Γερμανικό Στρατό. Κυκλοφόρησε μάλιστα και προκήρυξη με την υπογραφή του Σαράφη να μην παρεμποδισθούν οι Γερμανοί κατά την αποχώρηση τους από την Ελλάδα. (Κατά την άποψη μου η διαταγή του Σαράφη ήταν σωστή. Έτσι κι αλλιώς οι Γερμανοί θα έφευγαν, ποιος ο λόγος να χτυπηθούν;).

    Την άλλη μέρα δίπλα στην προκήρυξη Σαράφη τοιχοκολλήθηκε άλλη της Κ.Ε. του ΕΑΜ με την καρικατούρα ενός Γερμανού στρατιώτη που είχε πέσει σε ποντικοπαγίδα με την λεζάντα "Κανένας Γερμανός στρατιώτης δεν πρέπει να φύγει ζωντανός από την Ελλάδα". Κατά την γνώμη μου το παραπάνω περιστατικό δείχνει την ασυνεννοησία μεταξύ ΕΑΜ και Σαράφη.

    Οι Γερμανοί, όπως ήταν φυσικό, αμφέβαλαν για την πραγματική θέση των κομμουνιστών και με άλλον μεσάζοντα (όχι τον Φούμη) ήρθαν σε επαφή με τον Γεν. Γραμματέα του ΚΚΕ Σιάντο, ο οποίος τους έφερε την απάντηση:

    "Οι Κομμουνιστές θα κρατήσουν παθητική στάση απέναντι στον Γερμανικό Στρατό". Όπως ισχυρίζεται ο Βέμπερ σε ομιλία του στην Χαϊδελβέργη το 1955 δεν ήξερε αν ο μεσάζοντας έλεγε αλήθεια ή ψέματα αλλά τα γεγονότα απέδειξαν τελικά την αξιοπιστία του μάρτυρα. Πράγματι όλα έγιναν όπως το είπε ο Σιάντος.

    Αυτά που λέγονται από τον Γερμανό Βέμπερ επιβεβαιώνονται και από το τρίτο έγγραφο που παραθέτω με ημερομηνία 13/8/1944.

Ο Στρατάρχης Τίτο ήρθε το  1948 σε ρήξη με τον Στάλιν. Ο τελευταίος, σε μια από τις συναντήσεις τους, του είχε πει: "Μην ξεχνάς ότι εμείς διώξαμε τους Γερμανούς από τη χώρα σου κι όχι εσύ και οι παρτιζάνοι σου". Και είχε δίκιο.

    Δεν γνωρίζω αν είναι γνήσιο ή όχι, γνωρίζω όμως ότι πράγματι επιθέσεις εναντίον των Γερμανών ελάχιστες έγιναν. Το ότι δεν έγιναν επιθέσεις εναντίον τους το λένε οι ίδιοι οι Γερμανοί και η επιτροπή του Άγγλου εργατικού φιλοαριστερού Σερ Γουώλτερ Σιτρίν που είχε έρθει τον Φεβρουάριο του 1945 στην Αθήνα. Και παλιοί αντάρτες του ΕΛΑΣ, μη κομμουνιστές, το επιβεβαιώνουν. Σύμφωνα επίσης με μία επιστολή του στρατηγού Ντάκου στα "Νέα", 23 και 24 Μαΐου 1955, και ο Στρατηγός Σιμάνα είπε ότι το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ του είχαν προτείνει ανακωχή υπό τον όρο να τους παραδώσει την εξουσία μόλις φύγει!

    Δεν γνωρίζω αν και το τελευταίο είναι αλήθεια. Το σίγουρο είναι ότι υπήρχαν σχέσεις ΕΑΜ-Γερμανών. Απόδειξη ότι υπέγραψε συμφωνία μη επιθέσεως ο Καπετάνιος της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας Μ. Βαφειάδης με τους Γερμανούς στις 1-9-1944 στην Θεσσαλονίκη (μέσω του αντιπροσώπου του καπετάν Κίτσου).

    Γι' αυτό το σύμφωνο ο Βαφειάδης κατηγορήθηκε από το ΚΚΕ και στην III συνδιάσκεψη του κόμματος το 1950 και στο περιοδικό "Νέος Κόσμος" (9ο τεύχος, Σεπτέμβριος 1950, σ. 713).

    Δεν ήταν όμως μόνο οι Γερμανοί, με τους οποίους είχαν επαφές οι κομμουνιστές. Το ΚΚΕ μέσω του Δημ. Γληνού ευρίσκετο σε επαφή με τον Ιωάννη Ράλλη, κατοχικό πρωθυπουργό, του ζήτησε μάλιστα ως ρουσφέτι, και το πέτυχε, τον επαναδιορισμό του Αγγέλου Έβερτ ως διοικητή Αστυνομίας στην Αθήνα. Ο Άγγελος Έβερτ, πατέρας του πρώην αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, επανειλημμένα κατηγορήθηκε από τους αντιπάλους του ως κρυπτοεαμίτης (!!!) επειδή τον υποστήριξε το ΕΑΜ.

    Είναι γεγονός ότι και ο Τσώρτσιλ σε αγόρευση του στην Βρετανική Βουλή κατηγόρησε το ΕΑΜ ότι δεν κτύπησε τους Γερμανούς. Για να πούμε όμως την αλήθεια ούτε οι Άγγλοι τους χτύπησαν, ενώ ήταν πολύ εύκολο γι' αυτούς. Κι αυτό γιατί επιδίωξη των Άγγλων ήταν οι υποχωρούντες Γερμανοί να είναι αξιόμαχοι και έτσι να εμποδίσουν τον Κόκκινο Στρατό να φτάσει μέχρι την Αδριατική, όπως και έγινε! Επίσης, όπως απεκάλυψε μεταπολεμικά ο υπουργός του Χίτλερ Άλμπερτ Σπέερ, έγινε συμφωνία σε υψηλό επίπεδο στην Λισσαβόνα να μην παρεμποδισθούν οι υποχωρούντες Γερμανοί στην Ελλάδα. Έτσι επετεύχθη συμφωνία για την ομαλή υποχώρηση των Γερμανών από την Θεσσαλονίκη.

Το 1944 ο Τσώρτσιλ συναντιέται στη Νάπολη της Ιταλίας τον Τίτο. Ο πρώτος υποστήριξε τον δεύτερο με αθρόα αποστολή υλικού, ενώ εκμηδένισε τον Μιχαήλοβιτς διακόπτοντας πρακτικά τη συμμαχική βοήθεια προς αυτόν. Είχε από τότε διαβλέψει τα οφέλη για τη Δύση από την επικράτηση στη Γιουγκοσλαβία ενός αιρετικού Κομμουνιστή.

    Το γεγονός είναι ότι ο ΕΛΑΣ δεν ήθελε αλλά ούτε και μπορούσε να χτυπήσει τους Γερμανούς. Δεν μπορούσε να αναμετρηθεί με έναν καλά οργανωμένο και εμπειροπόλεμο τακτικό στρατό, ο οποίος διέθετε αντιαρματικά, αντιαεροπορικά, πυροβολικό, αεροπλάνα. Ο ΕΛΑΣ είχε απλώς να αντιπαράθεση απειροπόλεμους στρατιώτες, κομματικά φανατισμένους με διάφορους καπετάνιους μη στρατιωτικούς, που υποσκέλιζαν τους λίγους επαγγελματίες στρατιωτικούς, που διέθετε (που και αυτοί δεν ήταν τόσο εμπειροπόλεμοι - Για παράδειγμα ο αρχηγός του ΕΛΑΣ Στεφ. Σαράφης, σύμφωνα με τις "Αναμνήσεις" του, είχε να πολεμήσει από το... 1919. Ο πραγματικός τον βαθμός ήταν συνταγματάρχης. Στρατηγός ονομάστηκε από το ΚΚΕ.). Αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος που η περιβόητη "Αντίσταση" του ΕΛΑΣ ήταν απλώς ενέδρες κατά μεμονωμένων στρατιωτών του εχθρού ή μάχες κατά αόπλων Ελλήνων που τους χαρακτήριζε αυτομάτως "εχθρούς του λαού". Και φυσικά οι Γερμανοί, ως αντίποινα, κατέστρεφαν ολόκληρα χωριά.

    Ο ίδιος ο Βέμπερ αναφέρει ότι φάλαγγα Γερμανικών αυτοκινήτων όδευε προς Τατόι μπροστά στα μάτια φρουρών του ΕΛΑΣ χωρίς ούτε τουφεκιά να ρίξουν οι "ελευθερωτές" της Αθήνας.

Προσπάθειες για Αποφυγή Καταστροφών