Ο Β ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΣ
ΠΟΛΕΜΟΣ
ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΕΣ, ΘΗΡΙΩΔΙΕΣ ΚΑΙ
ΒΛΑΚΕΙΕΣ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ
Προηγουμένως αναφέραμε το σχέδιο επίθεσης του Βουλγαρικού στρατού. Μολονότι δεν
αποτελεί σύνηθες φαινόμενον να παρέχη έθνος τα γραπτά πειστήρια της προδοσίας
του, χάρις όμως εις τας εσωτερικάς αντεγκλήσεις και κάποιον εμπαθή συνδυασμό
κομματικής πολιτικής και προσωπικών αντιζηλιών, η Βουλγαρία σήμερον πρόκειται
αυτο-κατηγορουμένη διά ένα από τα μεγαλύτερα πιθανώς των εθνικών της
εγκλημάτων. Αι αλληλοκαταγγελίαι είνε σχεδόν παιδαριώδεις. Ο στρατηγός Ιβάνωφ,
τον όποιον κατενίκησαν οι Έλληνες, ζητεί να επιρρίψη την ευθύνην των ατυχιών
του επί των ώμων του Αρχιστρατήγου του, ο οποίος αφ' έτερου, εξεγειρόμενος διά
τας έκτοξευομένας κατ' αυτού κατηγορίας, εδημοσίευσεν εις την εφημερίδα «ΜΙΡ»
της Σόφιας τας διαταγάς, που είχαν δοθή διά την Βουλγαρικήν επίθεσιν της 16—17
(29—30) Ιουνίου του 1913.
Προτάσσω
λοιπόν αποσπάσματα προγενεστέρας Βουλγαρικής διαταγής, εκ της οποίας
καταδεικνύεται, ότι η επίθεσις δεν ήτο αποτέλεσμα αιφνιδίας εμπνεύσεως, αλλ'
ώφείλετο εις μελετημένην και σταθεράν απόφασιν ενόπλου καταλήψεως του υπό
αμφισβήτησιν εδάφους.
Αι
διπλωματικαί διαπραγματεύσεις που αναληφθείσαν από την Βουλγαρική Κυβερνήση και
η σκοπούμενη δήθεν αποδοχή της διαιτησίας κανένα άλλο σκοπόν δεν είχαν, παρά
την παραπλάνησιν και κοροϊδία τόσον της Ελλάδος και της Σερβίας, όσον και των
Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, μέχρις ότου θα συνεπληρούτο η νέα συγκέντρωσις του
Βουλγάρικου στρατού.
Την 4)17
Ιουνίου 1913 ο στρατηγός Κοβάτσεφ, διοικών την 4ην Βουλγαρικήν στρατιάν,
εξέδωκε προς τα στρατεύματα του την επομένην (ϋπ' αριθ. 29) διαταγήν :
Εντός εξ ή επτά ημερών το
πολύ και το τελευταίον απόσπασμα του στρατού θα φθάση εις το μέτωπον της
συγκεντρώσεως μας, και τότε η τύχη των σχέσεων μας προς τους γείτονας και
εισέτι συμμάχους θα κανονισθή οριστικώς. Είναι ζήτημα άκρας σπουδαιότητος εις
την υπόθεσιν αυτήν να ληφθή παν μέτρον, όπερ θα καταστήσει εις ημάς δυνατόν
να κρατήσωμεν εις το ύψος του το ηθικόν του στρατού μας, συνιστώντες εις τους
αξιωματικους να κάμουν διαλέξεις προς τους άνδρας περί των αίτιων, τα οποία
μας εξηνάγκασαν— ευθύς μετά την υπογραφήν της ειρήνης, και αντί να μεταβώμεν
εις τας εστίας μας όπως — στραφώμεν κατά του νέου τούτου κακόπιστου και
άτιμου εχθρού...».
«Οι
άνδρες μας πρέπει να μάθουν, ότι οι Έλληνες και οι Σέρβοι στρατιώται, οι
όποιοι είναι τόσον γενναίοι όταν έχουν απέναντι των άοπλους πληθυσμούς, είναι
απλώς άνανδροι, εις τους όποιους και μόνη η εμφάνισίς μας εμπνέει
τρόμον. Μόλις έφθασε το πρώτον μας απόσπασμα, το ηθικόν των κατέπεσε
και σήμερον εξέλιπε καθ' ολοκληρίαν. Το γεγονός αυτό πιστοποιείται από τον
μεγάλον αριθμόν των λιποτακτών, οι όποιοι, εγκαταλείποντες τας Σερβικάς και
τας Ελληνικάς γραμμάς προσέρχονται καθ' εκάστην προς ημάς, και διακηρύσσουν
ότι οι σύντροφοι των είναι αποφασισμένοι να καταθέσουν τα όπλα μόλις γίνει
έναρξις των εχθροπραξιών.
-
Επαναλαμβάνω και πάλιν, ότι η διατήρησις του στρατιωτικού πνεύματος εις τον
ύψιστον βαθμόν της εντάσεως του είναι μεγίστης σπουδαιότητας, διά να
δυνηθώμεν τοιουτοτρόπως να διευθετήσωμεν καλώς και ταχέως την κρίσιν ταύτην,
η όποια μας επεβλήθη υπό των συμμάχων μας».
|
Η
διαταγή αυτή εκτός από υποτίμηση του αντιπάλου δείχνει και μεγάλη βλακεία. Η
διαταγή κυκλοφόρησε μια μέρα μετά την η επίθεση και αναφέρει, ούτε λίγο ούτε
πολύ, ότι έγινε χωρίς προηγουμένως να είναι ο Βουλγαρικός στρατός στις θέσεις
του.(*)
Έξι
με επτά μέρες - γράφει η διαταγή - θέλουν τα τμήματα του Βουλγαρικού στρατού να
φτάσουν στο μέτωπο. Πρώτα ετοιμάζεται ο στρατός παίρνει θέσεις και μετά
γίνεται η επίθεση. Αυτό τουλάχιστον λέει η κοινή λογική.
Αλλά ποιος την έχασε για να τη βρει το Βουλγαρικό επιτελείο;
Εκτός όμως από
βλακεία και περιφρόνηση του αντιπάλου του Βουλγαρικού επιτελείου, οι Βούλγαροι
έχουν να επιδείξουν και θηριωδία και εγκληματικότητα. Γι' αυτό το θέμα ο
Κρώφορντ Πράϊς μας παρουσιάζει ένα άρθρο άλλο δημοσιογράφου. Γράφει λοιπόν:
«Δεν δύναμαι δε να πράξω τι καλλίτερον παρά να επαναλάβω τας κρίσεις του
πρυτάνεως των Βρετανών δημοσιογράφων, του Δρος Δίλλωνος, (Εννοεί τον Emile
Joseph Dillon (1854 – 1933) από Ιρλανδό πατέρα και Αγγλίδα μητέρα), ο οποίος,
γράφων εν τη «Συγχρόνω Επιθεωρήσει» του Αύγουστου του 1913, σημείωσε τα έξης:
«Η επιτυχία βρίσκει
λόγους να δικαιολογηθεί
ήτο το σύνθημα
των επιχειρηματιών τούτων πατριωτών, διά τους όποιους παν μέσον, όπερ ηδύνατο
να επιφέρη οιονδήποτε αποτέλεσμα, ήτο ευπρόσδεκτον. Συνεπώς τα πάντα
παρεσκευάσθησαν μετά προσοχής.
Αι Σερβικαί
προφυλακαί, μετά των οποίων εις πολλά σημεία οι Βούλγαροι έζων εν στενή επαφή
και οικειότητι, έπρεπε να καταληφθώσιν εξ απίνης εις βαθείαν ώραν της νυκτός,
μερικοί των στρατιωτών να κρεουργηθώσιν εν ω εκοιμώντο και οι περισσότεροι να
συλληφθώσιν αιχμάλωτοι, και εν γένει πας απομένων κόμβος δυσχέρειας να κοπή
διά του ξίφους. Μία από τας αποτροπαιοτέρας πράγματι, σφαγάς, από όσας
αναφέρει η ιστορία ως διαπραχθείσας εν ψυχραιμία. Δεν είναι δύσκολος ο χαρακτηρισμός
μιας τοιαύτης δολοφονικώς αιφνιδιαστικής και μυστικής επιθέσεως,
διενεργούμενης υπό στρατού, ο οποίος προσαγορεύεται φίλος και έχει την
αξίωσιν να του φέρωνται ως προς τοιούτον... Να σφάξης κοιμωμένους ανυπόπτως
στρατιώτας, μετά των οποίων προ ολίγων λεπτών συνεκάπνιζες και συνωμίλεις και
έπαιζες χαρτιά αποτελεί, πράγματι, έγκλημα, από του οποίου πλείστοι
πεπολιτισμένοι λαοί θα απέστρεφον μετά φρίκης το πρόσωπον. Οι Βούλγαροι
διέπραξαν το έγκλημα αυτό χάριν της πατρίδος των...
«Η Ιστορία θα σύρη
πέπλον επί των βδελυρών τούτων φρικαλεοτήτων, οι δε σύγχρονοι ταχέως θα τας
λησμονήσουν. Αλλ' υπάρχουν στιγμαί, κατά τας οποίας εινε καλόν να
αντιλαμβάνεται τις πόσον καταφανές γίνεται το ανθρώπινον κτήνος εις τινα
έθνη, τα όποια εσπευσμένως ταξινομήθησαν μεταξύ των πεπολιτισμένων.»
|
Αγαθοκλής: Μεγάλος
στρατηγός της αρχαιότητας με στρατηγικό νου ανάλογο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Διατύπωσε, απ' ότι γνωρίζουμε πρώτος, τη γνώμη για τον Ελληνικό στρατό ότι
είναι κάλλιστος όταν προελαύνει και χείριστος όταν υποχωρεί. Εντελώς άγνωστος
στην Ελλάδα και πολύ γνωστός στους Ευρωπαίους και Αμερικανικούς
στρατιωτικούς. Ο στρατάρχης Ρόμελ όταν αποβιβάστηκε με το Africa Corp στη Λιβύη,
είπε στον υπασπιστή του: «Ερχόμαστε εδώ σαν τον Αγαθοκλή»
|
Έτσι
άρχισε ένας σύντομος, αλλά αιματηρότατος πόλεμος που στοίχισε την ζωή μαζί με
τις παράπλευρε απώλειες, σε 53.000 περίπου άνδρες, εκ των οποίων 29.700
Έλληνες. Ο πόλεμος αυτός όμως είναι μια άλλη ιστορία.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
(*) Όπως
φαίνεται από τα προηγούμενα, ο βουλγαρικός στρατός δεν λάμβανε στα σοβαρά τους
αντιπάλους του και δη τον Ελληνικό Στρατό τουλάχιστον στην αρχή του πολέμου.
Όμως μπροστά στις αλλεπάλληλες ήττες οι Βούλγαροι σοβαρεύτηκαν και οργάνωσαν
ευρεία αντεπίθεση στα στενά της Κρέσνας.
Και εκεί
όμως ηττήθηκαν. Οι λόγοι: Ο επιτελικός νους του Βασιλέως Κωνσταντίνου που με
ευφυείς ελιγμούς ματαίωσε τα επιθετικά σχέδια του Βουλγαρικού επιτελείου
και ο Έλληνας στρατιώτης, ο οποίος όπως πρώτος ο Αγαθοκλής διατύπωσε,
είναι πολύ καλός όταν προελαύνει και πολύ κακός όταν υποχωρεί.
Αυτό από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
