ΕΣΤΙΝ ΟΥΝ ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΕΡΟΣ 10ον

ΟΙ ΣΚΟΠΙΑΝΟΙ ΣΗΜΕΡΑ

Τη 17^η Σεπτεμβρίου 1991, ως συνέπεια της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, δημιουργήθηκε το κράτος των Σκοπίων. οι Σκοπιανοί ονόμασαν το κράτος τους με δύο Ελληνικές λέξεις,

"Δημοκρατία της Μακεδονίας” Για την πρώτη λέξη τους λέμε ότι τους την χαρίζουμε. Εξ άλλου την προσφέραμε σε όλη την υφήλιο. Για τη δεύτερη την οποία σφετερίστηκαν, ούτε λόγος να γίνεται.

Από την πρώτη στιγμή το κράτος αυτό επεχείρησε να σφετεριστεί τα σύμβολα της αρχαίας Μακεδονίας καθιερώνοντας ως επίσημη σημαία του το δεκαεξάκτινο ήλιο (άστρο) της Βεργίνας, το σύμβολο των Μακεδό νων βασιλέων. Επίσης, υπό την πίεση του έντονα εθνικιστικού κόμματος VMRO, αλλά και άλλων σλαβικών κομμάτων, εμφανιζόταν από ιστορικής πλευράς ως συ νέχεια της αρχαίας Μακεδονίας. Κατόπιν των ευλόγων αντιδράσεων της Ελλάδας ο ΟΗΕ επέβαλε προσωρινά το όνομα FYROM (έως ότου καθοριστεί το οριστικό, μετά από διμερείς διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα). Ακολούθησε η ενδιάμεση συμφωνία, που είχε ως απο τέλεσμα την αφαίρεση του άστρου της Βεργίνας από τη σημαία της FYROM και κάποιες μικρές αλλαγές στο σύνταγμα της χώρας. Εν τούτοις η εκκρεμότητα του ονόματος παρέμεινε και μαζί με αυτή και η προπαγάνδα από ακραίους κύκλους ιδίως της διασποράς. Από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης της κρατικής αυτής οντότητας, η σλαβική άρχουσα τάξη της την εμφάνιζε ως ένα μονοεθνικό μακεδονικό κράτος, πολιτισμική συνέχεια των αρχαίων μακεδόνων. Αυτή η αντίληψη προωθήθηκε και ως ανάχωμα, απέναντι στις βλέψεις της Βουλγαρίας αλλά και της Σερβίας προς τα εδάφη του νεοπαγούς κράτους. Το νέο σύνταγμα αναφερόταν σε "Μακεδονική εθνότητα” με κάποιες διαβεβαιώσεις για την ισότητα των μειονοτήτων απέναντι στο νόμο. Φυσικά δεν γινόταν ουδεμία αναφορά στη μεγάλη αλβανική κοινότητα η οποία αντιπροσωπεύει περίπου το 30% του πληθυσμού και συγκεντρώνεται κυρίως στη ΒΔ πλευρά της χώρας στα σύνορα με το Κόσσοβο (περιοχές Τέτοβο-Κουμάνοβο), αλλά και σε άλλες μειονότητες όπως η τουρκική, η σερβική, των Ρομ κλπ. οι Αλβανοί παρά το ότι είχαν εκπροσώπηση στο Κοινο βούλιο, παρέμεναν αποκλεισμένοι σε γλωσσικό επίπεδο, δεν είχαν πρόσβαση σε κρατικούς θεσμούς όπως η δημόσια διοίκηση, η αστυνομία κλπ, ενώ παρουσίαζαν και τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας. Υπήρχε επομέ νως ένας αποκλεισμός των μη "μακεδόνων” σε μία κοινωνία ουσιαστικά πολυεθνική, την οποία ο σλαβικός εθνικισμός επέμενε να παρουσιάζει ως περίπου ομοιογενή "μακεδονική". Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής εμφανίστηκαν με βίαιο τρόπο μία δεκαετία αργότερα. Μετά τον πόλεμο στο Κόσσοβο και την εμ φάνιση του UCK εκεί, την άνοιξη του 2001 εμφανίστηκε ανάλογη ένοπλη οργάνωση στις περιοχές της FYROM με συμπαγή αλβανικό πληθυσμό (Τέτοβο). Η κυβέρνηση των Σκοπίων άρχισε στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον του Σκοπιανού βραχίονα του UCK, χρησιμοποιώντας ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας καθώς και εξοπλισμό που παρέλαβε από την Ουκρανία (μαχητικά αεροσκάφη SU-25 και επιθετικά ελικόπτερα Mi-24), πιστεύοντας ότι θα συντρίψει τους ένοπλους Αλβανούς σε σύντομο χρονικό διάστημα. Εν τούτοις οι στρατιωτικές επιχειρήσεις δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα και η κυβέρνηση αντιλήφθηκε ότι η στρατιωτική δράση δεν θα έδινε τη λύση στο Αλβανικό πρόβλημα της FYROM. Κατόπιν αυτού επενέβησαν το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή ένωση και άρχισαν συνομιλίες με τα Αλβανικά κόμματα της Βουλής με τελική κατάληξη τη συμφωνία της Οχρίδας. Η συμφωνία αυτή δίνει στον Αλβανικό πληθυσμό ένα είδος μη ομολογημένης αυτονομίας, μέσα στα πλαίσια ενός ενιαίου κράτους. Η αλβανική γλώσσα μπορεί να χρησιμοποιείται στο πλαίσιο της δημόσιας διοίκησης καθώς και της εκπαίδευσης που αφορά τους αλβανικής καταγωγής πολίτες. Η ορθόδοξη θρησκεία παύει να είναι κυρίαρχη σε κρατικό επίπεδο. Το κράτος αναφέρεται πλέον ως "κράτος όλων των λαών της Μακεδονίας” εξοβελίζοντας την κυρίαρχη "μακεδονική” εθνότητα. ΙΙ σύνθεση της αστυνομίας πρέπει να μεταβληθεί Ιδίως στις περιοχές με έντονη αλβανική παρουσία και το ίδιο πρέπει να συμβεί και με τη σύνθεση της δημόσιας διοίκησης. Όλα αυτά θα οδηγήσουν σε συνταγματικές μεταρρυθ μίσεις κάτι που θα προκαλέσει την αντίδραση των ε θνικιστών "μακεδόνων", αλλά και της ορθόδοξης εκκλησίας των Σκοπίων, οδηγώντας σε καθυστερήσεις και δημιουργώντας χάος. Ταυτόχρονα η παρουσία του ΝΑΤΟ με την επιχείρηση "Amber Fox” για τον αφοπλισμό των ενόπλων Αλβανών, δημιούργησε την εικόνα ενός προτεκτοράτου. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε τη ξαφνική παρουσία σε διάφορα χωριά μεγάλων ομάδων οπλισμένων Αλβανών που η Αστυνομία αποφεύγει να αφοπλίσει για να μην οξυνθεί η κατάσταση, αλλά και την πρόσφατη συμφωνία όπου σε Δήμους με έντονη αλβανική ή τουρκική παρουσία θα μπορούν να υψώνονται ταυτόχρονα με τη σημαία του κράτους και η αντίστοιχη αλβανική ή τουρκική σημαία, γίνεται αντιληπτό το πόσο περιπλέκεται το πρόβλημα των Σκοπίων. Μέσα σε αυτό το κλίμα δεν είναι απίθανο η εσωτερική κρίση να οξυνθεί επικίνδυνα, ιδίως μετά τη διαφαινόμενη ανεξαρτησία του Κοσσόβου, καθώς οι αλβανικές κοινότητες των δύο περιοχών είχαν πάντοτε ιστορικά στενές σχέσεις.

Κατόπιν αυτών των διαπιστώσεων, καταντά τουλάχιστον γραφική η εμφάνιση του "μακεδονικού” εθνικισμού ο οποίος έχει δεχθεί μεγάλα πλήγματα υποχωρώντας και στο εσωτερικό της FYROM. Το ότι όμως εξακολουθούν να υπάρχουν ακραίοι αμετανόητοι που φωτογραφίζονται με το άστρο της Βεργίνας ως "απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου", καθιστά αυτή την αναφορά πιστεύουμε χρήσιμη, τόσο στους Έλληνες όσο και στους ξένους αναγνώστες.

 Πιστεύω ακράδαντα ότι κανένα στοιχείο και κανένα επιχείρημα από όσα αναφέρθηκαν στο κείμενο δεν χρειαζόταν. οι Σκοπιανοί δεν είναι Μακεδόνες για έναν απλό λόγο. Δεν έχουν τη Μακεδονική λεβεντιά, τη Μακεδονική παλληκαριά, τη Μακεδονική γενναιοφροσύνη και το Μακεδονικό φιλότιμο. Δεν έχουν αυτές τις ιδιότητες και άλλες ανάλογες, διότι απαρνούνται τη Σλάβικη καταγωγή τους, τον εαυτόν τους, τη Σλάβικη γλώσσα τους την ονομάζουν "Μακεδονική απαρ νούνται την ιστορία τους και σφετερίζονται την ιστορία των Μακεδόνων, των Ελλήνων δηλαδή, για να αποκτήσουν οντότητα και περηφάνεια. Αυτές τις ιδιότητες των Μακεδόνων τις έχουν όλοι οι Έλληνες. Σε λίγο ί σως μεγαλύτερο βαθμό τις έχουν οι Μακεδόνες και γε νικά οι βόρειοι Έλληνες και γι' αυτό αγαπώνται Ιδιαί τερα από όλους τους άλλους.

Αυτές οι ιδιότητες χαρακτήριζαν και τους προγόνους μας αρχαίους Μακεδόνες και το βασιλιά μας Αλέξανδρο το Μέγα.

Σε σημείο του κειμένου αναφέρεται μέρος του λόγου του πρέσβεως των Ακαρνάνων Λυκίσκου προς τους Σπαρτιάτες. Σε αυτό αναφέρεται πολύ καθαρά το ερώτημα ποιος δεν γνωρίζει τας φιλοτιμίας των βασιλέων της Μακεδονίας. -ει μη Μακεδόνας είχομεν πρόφραγμα και τας των παρά τούτοις βασιλέων φιλοτιμίας, τις ου γιγνώσκει”, ". ...εάν δεν είχαμε προπύργιο τους Μακεδόνες και τις φιλοδοξίες των βασιλέων τους ποιος δεν γνωρίζει”,

Αξίζει να θυμηθούμε τι είπε ο Μέγας Αλέξανδρος στο στρατηγό του τον Παρμενίωνα, λίγο πριν τη μάχη στο Γρανικό ποταμό, την άνοιξη του 334 π.Χ., όταν ο τελευταίος τού εξηγούσε τις δυσκολίες της άμεσης επίθεσης και της διάβασης του ποταμού. Ο Παρμενίων, είπε στο Μέγα Αλέξανδρο: "Νυν δε ουκ ακινδύνως μοι δοκούμεν επιχειρήσειν τω έργω, ότι ουχ οίον τε εν με τώπω δια του ποταμού άγειν τον στρατόν. Πολλά μεν γαρ αυτού οράται βαθέα, αι δε όχθαι αύται ομάς ότι υ περύιμηλοι και κρημνώδεις εισίν αι αυτών (Αλεξ. Α νάβ. Α' 13.4). "Τώρα όμως έχω την Ιδέα ότι με κίνδυνο θα επιχειρήσουμε την διάβαση, δεν είναι δυνατόν να οδηγήσουμε το στρατό δια μέσου του ποταμού κατά μέτωπο, διότι πολλά μέρη του ποταμού είναι βαθιά. Αυτές δε οι όχθεις, βλέπεις, ότι είναι πάρα πολύ υψηλές Και μερικές από αυτές είναι και απόκρημνες” Η απάντηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν: ” Ταύτα μεν, ω Παρμενίων, γιγνώσκω. Αισχύνομαι δε, ει τον μεν Ελλήσποντον διέβην ευπετώς, τούτο δε σμικρόν ρεύμα ούτω το ονόματι τον Γρανικόν εκφαυλίσας — είρξει ημάς του μη ου διαβήναι, ως έχομεν”. (Αλεξ. Ανάβ. Α' 13.6). ”Αυτά μεν, Παρμενίων τα γνωρίζω. Ντρέπομαι όμως, εάν ενώ πέρασα τον Ελλήσποντο, θα μας εμπο δίσει να διαβούμε χωρίς αναβολή το μικρό τούτο ρεύμα αφού έτσι με αυτό το όνομα εξευτέλισε τον Γρανικό ”

Ο Πλούταρχος για το γεγονός αυτό αναφέρει τα εξής: του δε Παρμενίωνος, ως οιμέ της ώρας ούσης, ουκ εώντος αποκινδυνεύειν, ειπών αισχύνεσθαι τον Ελλήσποντον, ει φοβήσεται τον Γρανικόν διαβεβηκώς εκεί νον εμβάλλει τω ρεύματι συν ίλαις ιππέων τρισκαίδεκα (Παράλ. βίοι, 15). "Και ενώ ο Παρμενίων, καθώς είχε προχωρήσει η ώρα δεν τον άφηνε να διακινδυνεύσει, λέγοντας ότι θα ντρεπόταν τον Ελλήσποντο, αν φοβόταν τον Γρανικό ενώ είχε διαβεί τον πρώτο ορμάει στο ποτάμι με δεκατρείς ίλες ιππέων' '

Αξίζει να θυμηθούμε τις ιδιότητες τις οποίες επέδειξε ο Μέγας Αλέξανδρος όταν εξέφραζε τη γνώμη του για το δάσκαλό του Αριστοτέλη (Αριστοτέλην δε θαυμάζων.. δια τούτον δε καλώς ζων), ή για τις συνεχείς νίκες του πατέρα του (ω παίδες, πάντα προλήψεται ο πατήρ, εμοί δ' ουδέν απολείψει μεθ υμών έργον αποδείξασθαι μέγα και λαμπρόν), την άποψη γι' αυτόν των Περσών πρέσβεων (ώστε θαυμάζειν εκείνους και την λεγομένην Φιλίππου δεινότητα μηδέν ηγείσθαι προς την του παιδός ορμήν και πολυπραγμοσύνην), ή στα γεγονότα, της δάμασης του Βουκεφάλα (οίον ίππον απολλι3ουσι, δι' απειρίαν και μαλακίαν χρήσασθαι μη δυνάμενοι) και αμέσως μετά (τούτω γουν χρησαίμην αν ετέρου βέλτιον), της Θηβαίας Τιμόκλειας (εκέλευσεν ελευθέραν απιέναι μετά των τέκνων), της λύσης του Γόρδιου δεσμού, με όποιο τρόπο και αν τον έλυσε, ή όταν είπε ότι αναζητούσε τη λύρα του Αχιλλέως και όχι του Πάριδος (την δ ' Αχιλλέως ζητείν, η τα κλέα και τας πράξεις ύμνει των αγαθών ανδρών εκείνος), στην εμπιστοσύνη που επέδειξε προς τον ιατρό του Φίλιππο τον Ακαρνάνα στην Κιλικία (ευμένειαν και πίστιν αποφαίνοντος, λέει ο Πλούταρχος) κτλ.

Πριν από τη μάχη των Γαυγαμήλων, (Γαυγάμηλα σημαίνει κατοικία, καταυλισμός καμήλων) τα οποία βρισκόταν πλησίον της Ασσυριακής πόλης των Αρβήλων, το Σεπτέμβριο του 331 π.Χ., στην οποία το μέγεθος του περσικού στρατεύματος ήταν κολοσσιαίο σε σχέση με το στρατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, (ο Διόδωρος στο 17.53, αναφέρει 800.000 πεζούς και 200.000 ιππείς, ο Πλούταρχος (Παράλ. Βίοι, ΙΙ) αναφέρει ένα εκατομμύριο άνδρες (εκατόν μυριάσι στρατού καταβαίνοντα), ενώ κατ' άλλους συγγραφείς ήταν 500.000 άνδρες), ο στρατηγός Παρμενίων, "φθάσας στη σκηνή του Μεγάλου Αλεξάνδρου", τον προέτρεψε να επιτεθεί τη νύκτα, "διότι δεν θα περιμένουν την επίθεση και θα περιέλθουν σε ταραχή και συγχρόνως κατά τη νύκτα θα έχουν περισότερο φόβο” .Παρμενίων δε λέγουσιν ότι αφικόμενος παρ ' αυτόν επί την σκηνήν, νύκτωρ πα ρήνει επιθέσθαι τοις Πέρσαις. Απροσδοκήτοις τε γαρ και ανατεταραγμένοις και άμα εν νυκτί φοβερωτέροις επιθήσεσθαι ". (Αλεξ. Ανάβ. Γ' 10.1). Η απάντηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο στρατηγό Παρμενίωνα, παρουσία και άλλων, ήταν ότι είναι αισχρόν να κλέψει την νίκη, αλλά έπρεπε να νικήσει φανερά και χωρίς καμμία πανουργία: "Ο δε εκείνω μεν αποκρίνεται, ότι και άλλοι κατήκουον των λόγων, αισχρόν είναι κλέψαι την νίκην, αλλά φανερώς και άνευ σοφίσματος χρήναι νικήσαι Αλέξανδρον (Αλεξ. Ανάβ. Γ ^Ϋ 10.2). Ήταν η τελευταία ουσιαστικά μάχη στην οποία ο Μέγας Αλέξανδρος θα αντιμετώπιζε το βασιλιά των Περσών Δαρείο, σε αυτήν θα κρινόταν η κυριαρχία και το μέλλον της Ασίας, αλλά ο Μέγας Αλέξανδρος είχε ηθικά διλήμματα για τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να διεξαγάγει τη μάχη. Ήθελε να κερδίσει τίμια και καθαρά, στα φανερά και όχι με πονηριά. Γνωρίζει κανείς άλλα τέτοια παραδείγματα στην Ιστορία;

 Αξίζει να σκεφθούμε τη λεβεντιά με την οποία φέρθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος και το σεβασμό που έδειξε, στην πανέμορφη σύζυγο, τη μητέρα και στα άλλα μέλη της αιχμάλωτης οικογένειας του βασιλιά Δαρείου, μετά τη νίκη του στη μάχη της Ισσού το 333

π.Χ. ^Ι '...Η δε καλλίστη και βασιλικωτάτη χάρις ην παρ αυτού γυναιζί γενναίαις και σώφροσι γενομέναις γενναίαις και σώφροσι γενομέναις αιχμαλώτοις μήτ' ακούσαι τι μήθ' υπονοήσαι μήτε προσδοκήσαι των αισχρών, αλλ' ώσπερ ουκ εν στρατοπέδω πολεμίων, αλλ εν ιεροίς και αγίοις φυλαττομένας παρθενώσιν, απόρρητον έχειν και αόρατον ετέροις δίαιταν". (Πλ. Παράλβίοι, 21). "Όμως η ωραιότερη και πλέον βασιλική χά ρη από αυτόν (Αλέξανδρο) προς τις γενναίες και συνετές γυναίκες που αιχμαλωτίστηκαν ήταν το ότι δεν ά κουσαν ούτε υποπτεύθηκαν ούτε περίμεναν (να τους κάνουν) κάτι το αισχρό, σαν να μην ήταν σε στρατόπε δο εχθρών, αλλά ως να φυλάσσονταν σε ιερούς και ά γιους χώρους για παρθένες, ζούσαν κρυφά χωρίς να τις βλέπουν άλλοι". Η μεγαλόψυχη αυτή συμπεριφορά του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ήταν η αιτία που έκανε το βασιλιά των Περσών Δαρείο να πει: "Θεοί γενέθλιοι και βασίλειοι, μάλιστα μεν εμοί διδοίητε την Περσών αρχήν... ίνα κρατήσας αμείψωμαι τας Αλεξάνδρου χάριτας, ων εις τα φίλτατοι πταίσας έτυχον ει δ' άρα τις ούτος ειμαρτός ήκει χρόνος,. ...μηδείς άλλος ανθρώπων καθίσειεν εις τον Κύρου θρόνον πλην Αλεξάνδρου ' (Παράλ. βίοι, 30). "Γενέθλιοι και βασιλικοί θεοί, είθε να με αξιώσετε να ξαναπάρω την εξουσία στους Πέρ σες.. -για να ανταποδώσω ύστερα στον Αλέξανδρο τα καλά που μου έκανε μέσα από τη δυστυχία των πλέον αγαπητών προσώπων μου. ...Αλλά αν έφθασε ο καθορισμένος χρόνος από τη μοίρα.. ...κανείς άλλος άνθρωπος να μην καθήσει στο θρόνο του Κύρου, εκτός από τον Αλέξανδρο' '

Αξίζει να σκεφθούμε τη λεβεντιά με την οποία φέρθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος στον βασιλιά των Ινδών Πώρο, μετά τη νίκη του στη μάχη στον ποταμό Υδάσπη το Μάϊο του 326 π.Χ.

Αξίζει να σκεφθούμε την παλληκαριά και αφροσύνη ίσως, που έδειξε ο Μέγας Αλέξανδρος στη μάχη εναντίον πόλης των Μαλλών, το Νοέμβριο του 326 π.Χ., όταν ενώ είχε ανεβεί στα τείχη της πόλης μαζί με τον Πευκέστα και το Λεοννάτο, έσπασαν οι κλίμακες στις οποίες βρίσκονταν οι ακολουθούντες στρατιώτες του και ενώ βαλόταν από τους Μαλλείς και κινδύνευε άμεσα, δεν πήδησε έξω από το τείχος προς τους στρατιώτες του που τον καλούσαν, αλλά πήδησε μέσα από τα τείχη εκεί όπου βρισκόταν οι Μαλλείς οι οποίοι τον ετόξευαν. Ως συνέπεια τραυματίστηκε πολύ σοβαρά τρωθείς από βέλος και σώθηκε από τους Πευκέστα του

Αλεξάνδρου, Αβρέα και Λεοννάτο.

Αξίζει να σκεφθούμε τη λεβεντιά και το μεγαλείο που επέδειξε ο Μέγας Αλέξανδρος κατά την καταδίωξη του Βήσσου στην επαρχία των Παροπαμισαδών, (άλλοι τοποθετούν το γεγονός στην έρημο της Γαδρωσίας), όταν διψασμένος και αυτός όπως όλοι, ξεδίψασε την διψασμένη αλλά και κατάκοπη και πεινασμενη στρατιά του, αρνούμενος να πιεί το νερό που τού έφεραν να πιεί σε ένα κράνος. Ο Πλούταρχος αναφέρει: "Ένθα δη Μακεδόνες απήντησαν αυτώ τινες ύδωρ εν ασκοίς εφ ημιόνων κομίζοντες από του ποταμού και θεασάμενοι Αλέξανδρον ήδη μεσημβρίας ούσης κακώς υπό δήμους έχοντα, ταχύ πλησάμενοι κράνος προσήνεγκαν. Πυθομένου δ' αυτού τίσι κομίζοιεν, 'υιοις εφασαν ' 'ιδίοις αλλά σου ζώντος ετερους ποιησόμεθα, καν εκείνους απολέσωμεν περιβλέιμας δε και θεασάμιενος τους περί αυτόν ιππέας... απέδωκεν ου πιών, ...αλλ' έφη. "αν γαρ αυτός πίσο μόνος, αθυμήσουσιν ούτοι. Θεασάμενοι δε την εγκράτειαν αυτοι') και μεγαλοψυχίαν οι ιππείς άγειν ανέκραγον θαρρούντα και τους ίππόυς εμάστιζον ούτε γαρ κάμνειν ούτε διψάν οι')θ' όλως θνητούς είναι νομίζειν αυτούς, έως αν έχωσι βασιλέα τοιούτον”. (Παράλ. βίοι, 42). Εκεί τον συνάντησαν κάποιοι Μακεδόνες που κουβαλούσαν πάνω στα μουλάρια, μέσα σε ασκιά, νερό από ποτάμι και όταν είδαν τον Αλέξανδρο καταμεσήμερο να υποφέρει από τη δίψα, γέμισαν αμέσως ένα κράνος και του το πρόσφεραν. Όταν δε τους ρώτησε σε ποιον το πήγαιναν, απήντησαν. "Στα παιδιά μας. Αλλά όσο ζεις εσύ, αν χάσουμε αυτά θα κάνουμε άλλα” Κοιτάζοντας τριγύρω και παρατηρώντας όλους τους ιππείς που ήταν γύρω του ..επέστρεψε το κράνος χωρίς να πιεί.. -αλλά είπε: ' Άν πιώ μόνο εγώ θα δυσφο ρήσουν αυτοί”. Όταν δε οι ιππείς είδαν την εγκράτεια και τη μεγαλοψυχία του, φώναζαν να συνεχίσει να τους οδηγεί με θάρρος και χτυπούσαν τα άλογά τους (για τη συνέχιση της καταδίωξης)' διότι πίστευαν για τους εαυτούς τους ότι ούτε κουράζονται, ούτε διψούν, ούτε γενικά ότι είναι θνητοί, όσο θα έχουν έναν τέτοιο βασιλιά". Ο Αρριανός περιγράφει το γεγονός αυτό στο βιβλίο του ΣΤ' 36, και αναφέρει ότι ο Μέγας Αλέξανδρος έχυσε το νερό ενώπιον όλων. ...λαβόντα δε εν όψει πάντων εκχέαι ” και αναφέρει: ^Ι 'Τούτο εγώ, είπερ τι άλλο, το έργον εις καρτερίαν τε και άμα στρατηγίαν επαινώ Αλεξάνδρου ” Αυτή την πράξη εγώ την επαινώ περισσότερο από κάθε άλλη, διότι αυτη αποδεικνύει την εγκράτεια και στρατηγική σύνεση του Αλεξάνδρου' '

Αντίθετα με συμπεριφορές όπως οι ανωτέρω, οι γείτονές μας Σκοπιανοί αντί της αλήθειας, προτίμησαν το σφετερισμό του ονόματος Μακεδονία, την παραποίηση της ιστορίας και την προπαγάνδα. Όμως η προπαγάνδα των Σκοπιανών και ο σφετερισμός του ονόματος Μακεδονία από αυτούς πρέπει να τελειώσει εδώ. οι Σκοπιανοί δεν έχουν κανένα δικαίωμα να πιανοί δεν έχουν κανένα δικαίωμα να χρησιμοποιούν αυτό το όνομα, διότι δεν τους ανήκει. Τους καλούμε, σεβόμενοι τον εαυτό τους, την ιστορία τους, τον πολιτισμό τους, να αναζητήσουν ένα άλλο όνομα, το οποίο πράγματι να τους αντιπροσωπεύει.

 Το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ είναι ιερό για εμάς τους Έλληνες, ανήκει μόνο στους Έλληνες και δεν το προσφέρουμε και δεν το χαρίζουμε σε κανέναν.

ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΕΡΟΣ 11ον